Πολιτιστικός Σύλλογος Καλίδονας “Σάρενα”: ΑΠΟΚΡΙΕΣ!!! Ημέρες γλεντιού και κεφιού στο χωριό μας. Ένα μικρό αφιέρωμα για τις ημέρες αυτές (Photos)
ΑΠΟΚΡΙΕΣ!!! Ημέρες γλεντιού και κεφιού στο χωριό μας. Ένα μικρό αφιέρωμα για τις ημέρες αυτές να νοσταλγήσουν οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι μικρότεροι.
Τις μέρες εκείνες μικροί , μεγάλοι όλοι μασκαρεμένοι γύριζαν στα σπίτια και στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας. Οι <<μπαρμπούτες>> – μασκαράδες έκαναν αστείες χειρονομείς, παριστάνοντας τους βασιλιάδες, μαχαραγιάδες, γιατρούς, παπάδες, τσοπάνηδες και ο,τι άλλο ονειρεύονταν. Στην ουσία διασκέδαζαν με την ίδια τους τη ζωή, με τις καλές και κακές στιγμές..
Πρωτεργάτης όλων των αποκριάτικων στιγμιότυπων ήταν ο Θεόδωρος Ανδρικόπουλος (Κοσιαράς) (Φέτος συμπληρώνει 101 χρόνια ζωής και είναι μια χαρά …). Είχε κατορθώσει με τη φαντασία του να δημιουργεί διάφορες παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε το μισό χωριό.
Στην πλατεία γίνονταν τρικούβερτο γλέντι. .Πολλοί συνήθως τα βράδια μαζεύονταν και σε σπίτια, έτρωγαν με συγγενείς και τραγουδούσαν και χόρευαν μέχρι τα χαράματα. Το μεγαλύτερο γλέντι γίνονταν την Τσικνοπέμπτη. Γιατί όλοι είχαν σφάξει τα χοιρινά έτρωγαν το κρέας , έπιναν το κρασάκι τους και γλεντούσαν, και όσο κρέας περίσσευε το έβαζαν στην στάμνα για να έχουν όλο το χρόνο. Τα δε παιδιά έπαιζαν με τη φούσκα του γουρουνιού, δεμένη καλά με ένα σπάγκο για να μην ξεφουσκώσει. Ήταν η μπάλα της εποχής εκείνης, Από το μέγεθος της φούσκας καταλάβαιναν πόσο μεγάλο ήταν το χοιρινό του κάθε χωρικού.
Τα λεγόμενα νοικοκυρόσπιτα ΄΄έτρεφαν χοιρινό 150-200 οκάδες τότε. Οι πιο φτωχοί γύρω στις 70 οκάδες. Οπότε και η φούσκα ήταν ανάλογη Έμοιαζε με τόπι. Έτσι άκουγες κλάματα και παράπονα από τα παιδιά που δεν είχαν μεγάλη φούσκα, και ζήλευαν πολύ τους άλλους που είχαν μεγάλη.. Έλεγε κάποιος πατέρας <, Αντε του χρόνου θα είναι δική σου μεγαλύτερη θα πάρω νωρίς το γουρούνι>> . Υπομονή το παιδί να έρθει του χρόνου για να παίξει με μεγάλη φούσκα!!
Αστείο αλλά αληθινό!! Τα παιδιά διασκέδαζαν με χαρταετούς που έφτιαχναν οι μεγάλοι. Δεν ήταν όμως όπως οι σημερινοί πολύχρωμοι, με ουρές και ζωγραφιές. Γίνονταν όλα με εφημερίδες ή από κόλλες άσπρες ή μπλε. Ακόμη και με χαρτί από τα σακιά με τα λιπάσματα. Τις κολλούσαν με αλευρόκολλα σε καλαμένιο σκελετό και τους έδενα μια ουρά από ξέφτια κουρέλια. Το θέμα ήταν απολαυστικό .
Το πιο σπουδαίο ήταν η ουρά που ήθελε ο κάθε γονιός να έχει τα καλύτερα κουρέλια. Οι νοικοκυρές γκρίνιαζαν γιατί ήθελα τα κουρέλια για να υφάνουν…..και υπήρχαν κάτι διαμάχες Με το πέταγμα του χαρταετού την Καθαρά ΄Δευτέρα περνούσε η τελευταία μέρα της Αποκριάς . Την καθαρά Δευτέρα δεν πήγαινε κανείς για δουλειά στα κτήματά τους. Η νοικοκυρά έφτιαχνε την κουλούρα της Σαρακοστής, με λάδι πορτοκάλι και λίγη ζάχαρη, και έτρωγαν μόνο νηστίσιμα. Οι πιο ηλικιωμένες οι λεγόμενες <γερόντισσες >> νήστευαν όλη τη βδομάδα και το λάδι. Και όποιος ήθελε πήγαινε τους έκανε επίσκεψη με νηστίσιμα. Και έπαιρναν την ευχή τους.
Την Καθαρά Δευτέρα μετά το μεσημέρι όλοι είχαν ραντεβού στην πλατεία και έστηναν το γλέντι τραγουδώντας με το στόμα και χορεύοντας…Το χορό τον ξεκινούσαν οι γεροντότεροι , φορούσαν και φουστανέλες όσοι είχαν και με αυτό το τραγούδι άρχιζαν το χορό. Αξίζει τον κόπο να το αναφέρουμε γιατί δεν ακούγεται καθόλου σήμερα.:
<< Για πές μας ως την Κυριακή πόσες ημέρες είναι,
Ξημέρωσε Δευτέρα, χρυσή μου περιστέρα, ξημέρωσε και Τρίτη δεν σε είδα βρέ πετρίτη,
Ξημέρωσε Τετάρτη δεν σε είδα νιο φεγγάρι, ξημέρωσε και η Πέμπτη, δεν σε είδα στον καθρέφτη
Ξημέρωσε και η Παρασκευή δεν σ ΄ειδα βρε μελαχρινή, ξημέρωσε Σάββατο μήλο μου ζαχαράτο>>
Όλα αυτά , γιορτές και πανηγύρια, κρατάνε τις σχέσεις των ανθρώπων και διαιωνίζουν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας.
Ο Σύλλογος μας προσπάθησε και θα προσπαθεί ότι μπορεί να διασώζει από την παράδοσή μας για τις επόμενες γενιές .
