Δημήτρης Κωνσταντόπουλος : «Πυρκαγιές στην Ηλεία 2007! Πυρκαγιές στην Ηλεία 2020… Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ!
Δημήτρης Κωνσταντόπουλος : «Πυρκαγιές στην Ηλεία 2007! Πυρκαγιές στην Ηλεία 2020… Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ!
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο του Δημήτρη Ζιάκα στο site ΗΛΙΔΑ ΚΑΜΠΟΣ, σχετικά με τις πυρκαγιές στην Ηλεία και μάλιστα με έναν ιδιαίτερα εύστοχο τίτλο: «Πυρκαγιές στην Ηλεία, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα», ο οποίος απεικονίζει με γλαφυρό τρόπο την πραγματικότητα που επικρατεί στην Ηλεία επί σειρά ετών.
Φαίνεται ότι μετά την ολική καταστροφή που σημάδεψε την Ηλεία το 2007, οι αρμόδιοι, που έχουν ονοματεπώνυμο, εξακολουθούν μέσα στην ανικανότητά τους και την αδιαφορία τους, να αρέσκονται να γίνονται παρατηρητές από ένα ασφαλές ύψωμα, να αναλώνονται σε φωτογραφίες για το θεαθήναι, δήθεν ότι πασχίζουν και είναι παρόντες, ενώ η φωτιά να συνεχίζει συγχρόνως την καταστροφική της πορεία, αφανίζοντας σπίτια, περιουσίες, πλουτοπαραγωγικούς πόρους του περιβάλλοντος, ζώα οικόσιτα και ελεύθερα και δυστυχώς να υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.
Όλα αυτά η Ηλεία τα έχει ξαναζήσει, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και θα έπρεπε όλοι να διατηρούν αυτές τις μνήμες ζωντανές και να μην ξεχνούν όλα τα δεινά που έχει υποστεί ο τόπος μας μετά από τέτοιου είδους καταστροφές.
Η λέξη πρόληψη, όμως, εξακολουθεί να παραμένει άγνωστη στους αρμοδίους και να βλέπουμε εν έτει 2020 να γίνεται εκκένωση χωριών και να έχουμε ανθρώπινη απώλεια με το θάνατο ενός ανθρώπου λόγω της πυρκαγιάς. Να βλέπουμε την έκταση των καταστροφών να είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί ο ανθρώπινος νους να κατανοήσει το γιατί.
Απόλυτα σωστός ο κ. Ζιάκας: «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα».
Είχα επανειλημμένα τονίσει κατά το παρελθόν, ότι η πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, αποτελεί τη βασική αρχή αντιμετώπισης της πυρκαγιάς. Αν ανατρέξουμε δεκαετίες πίσω στο παρελθόν, όταν ακόμα η τεχνολογία ήταν σε εμβρυικό στάδιο, στο ξέσπασμα κάποιας πυρκαγιάς, όλο το χωριό και με το σύνολο των γεωργικών μηχανημάτων, ριχνόταν στη μάχη για την αντιμετώπιση της και σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνε τις διαστάσεις που βλέπουμε σήμερα.
Το Δασαρχείο καθάριζε τους δασικούς δρόμους, είχε πρόγραμμα αποψίλωσης σε δασικές εκτάσεις, δημιουργούσε αντιπυρικές ζώνες ανοίγοντας δρόμους μέσα στα δάση, ενώ το προσωπικό που δούλευε εκεί, προερχόταν από τις περιοχές, το οποίο είχε άριστη γνώση της μορφολογίας του εδάφους, σε κάθε σημείο του Νομού μας, και το κυριότερο, ότι ήταν οι ίδιοι αγρότες που δεν δίσταζαν να βρεθούν απέναντι στη φωτιά και την σβήσουν πριν ακόμα απλωθεί και «θεριέψει».
Πού είναι σήμερα το Δασαρχείο; Και μπορεί η προσφορά της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας να είναι μεγάλη, αλλά μια δασική πυρκαγιά δεν είναι ίδια με την πυρκαγιά σε ένα σπίτι… Και επαναλαμβάνω ότι πράγματι η προσφορά της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας είναι μεγάλη και αξιέπαινη, αλλά με ποιο προσωπικό; Με αυτό που εισάγεται στις σχολές από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις με μόρια από τα γραπτά γενικής κατεύθυνσης, χωρίς κανένα άλλο προσόν που σχετίζεται με το αντικείμενο της Πυρόσβεσης; Όπως θα έλεγα αν βρισκόταν ο γιος μου σε μια φωτιά, ο οποίος δεν γνωρίζει από δύσβατες περιοχές και δεν έχει εξοικείωση με τη φύση, το μόνο σίγουρα που θα έκανε θα ήταν να καθίσει σε κάποιο ξέφωτο σημείο και μόλις η φωτιά είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο και είχε καταπέσει, να προβεί στη κατάσβεση κάποιας μικρής εστίας, η οποία έτσι και αλλιώς αργοσβήνει μόνη της, και να προχωρήσει στην αποτίμηση των ζημιών.
Απαιτείται επαναπροσδιορισμός της αντιμετώπισης των πυρκαγιών, εκ νέου και ριζικός σχεδιασμός, με νέα δεδομένα από την Πυροσβεστική Υπηρεσία και με αναδιοργάνωση του Δασαρχείου και κυρίως την αρμονική συνεργασία των δυο προαναφερόμενων Υπηρεσιών.
Απαιτείται όμως και στους Δήμους σχεδιασμός και μέτρα πρόληψης από το Φεβρουάριο του εκάστοτε έτους τουλάχιστον, με πλήρη καθαρισμό των εγκαταλελειμμένων οικοπέδων ή κατοικιών, σε κάθε χωριό που βρίσκεται κοντά σε δασικές εκτάσεις και κυρίως περιμετρικά με τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών και την ύπαρξη δεξαμενών με νερό για άμεση άντληση όταν χρειαστεί.
Αλλά ούτε αυτό υφίσταται ως μέτρο πρόληψης και αντιμετώπισης των κινδύνων της πυρκαγιάς και είναι κάτι το οποίο βιώνω και που επί σειρά ετών καλώ εγγράφως το Δήμο Ήλιδας για καθαρισμό του Οικισμού Ανάληψη, αλλά δυστυχώς ποιος έχει το αίσθημα ευθύνης για να πράξει τα αυτονόητα; Όταν πιάσει φωτιά, και είναι κάτι που δεν θέλω ούτε να το φανταστώ, και συμβούν τραγικά γεγονότα, τότε όλοι θα σπεύσουν Περιφερειάρχης, Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι να βγάλουν φωτογραφίες πάνω από τα αποκαΐδια και να δίνουν τα ρέστα τους με φρούδες υποσχέσεις για τις κατεστραμμένες περιουσίες του κόσμου και που φυσικά δεν θα είναι η δική τους.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ! Και ελπίζουμε!
Και μέσα σε όλο αυτό το μεγάλο θέμα, η μόνη ελπίδα για τον απλό πολίτη είναι η αεροπυρόσβεση. Συνολικά ο πτητικός στόλος της χώρας μας αποτελείται από επτά CL-415, έντεκα CL-215 τα περίφημα CANADAIR, καθώς και 21 PZL (τα γνωστά Πεζετέλ). Πιο συγκεκριμένα και εδώ αξίζει την προσοχή σας, τα έξι CL-215 τα προμηθευτήκαμε την περίοδο 1974-1979, πήραμε άλλα τέσσερα την περίοδο 1986-1990 και το 1997 πήραμε άλλα τέσσερα από την Γιουγκοσλαβία. Από το σύνολο των δεκατεσσάρων CL-215, μας έμειναν έντεκα επειδή τρία χάθηκαν σε ατυχήματα, και το 1999 έγινε η αγορά των CL-415, με το τελευταίο να παραδίδεται το 2004 και να θεωρείται ότι πιο σύγχρονο διαθέτουμε σήμερα.
Είναι πολύ σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας πόσα από αυτά τα αεροπλάνα μπορούν να συμμετέχουν σε μια επιχείρηση πυρόσβεσης κάποιας πυρκαγιάς, πόσα από αυτά έχουν κατανεμηθεί γεωγραφικά σε όλη την χώρα ώστε να αντιμετωπιστεί άμεσα κάποιο συμβάν, και κυρίως τα καιρικά φαινόμενα που μπορούν να τα κρατήσουν καθηλωμένα στο έδαφος. Όλοι αυτοί οι λόγοι μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το θέμα πρόληψη και αντιμετώπιση πυρκαγιών στη χώρα μας βρίσκεται σε επίπεδα μιας υποανάπτυκτης χώρας, με αποτέλεσμα οι πυρκαγιές να συνεχίσουν να δρουν ανεξέλεγκτα, μετατρέποντας τη ζωή σε θάνατο, το φως σε σκοτάδι και την ελπίδα σε στάχτη.
