Γιάννης Κουτσούκος: “3η Σεπτέμβρη – 49 χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνεχίζουμε”
Γράφει ο Γιάννης Κουτσούκος
Κάθε επέτειος της ιστορικής 3ης Σεπτέμβρη του 1974, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αποτελεί αναμφίβολα ένα σταθμό στην πορεία μιας παράταξης που έρχεται από μακριά και στοχεύει ακόμα μακρύτερα.
Για το πώς, με βάση αυτό το εμπνευσμένο κείμενο, δρομολογήθηκε η συγκλονιστική πορεία ενός κινήματος, που συνέθεσε όλα τα ρεύματα του Δημοκρατικού χώρου και τα μετέτρεψε σε δύναμη εξουσίας, που ανέτρεψε τα κατεστημένα της εποχής, έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα.
Εκείνο που έχει σημασία σε κάθε τέτοια επετειακή αναφορά, δεν είναι τόσο η απαρίθμηση των μεγάλων επιτευγμάτων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που άλλωστε είναι καταγεγραμμένα στη λαϊκή συνείδηση, όσο η προβολή στο μέλλον μιας πολιτικής παρακαταθήκης, των ιδεών και των αξιών που εκπέμπει, ως σύγχρονη πολιτικά πρόταση για την πορεία της χώρας και τον Ελληνικό λαό.
Καθώς το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τις βαθιές ρίζες του στην Ελληνική κοινωνία, με την στήριξη χιλιάδων μελών και στελεχών, και την καθοριστική συνεισφορά της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, αντιπαρήλθε το σχέδιο της διάλυσής του και της λεηλασίας του πολιτικού του κεφαλαίου και μπήκε σε μια καινούργια φάση ανάκαμψης, η ολική επαναφορά του πλέον, υπό τη νέα του ηγεσία είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, νέος και ελπιδοφόρος πολιτικός, που με το τρίπτυχο, ανανέωση – ενότητα – πολιτική αυτονομία, συσπείρωσε ξανά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης και κατέγραψε θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, μπορεί και πρέπει να ηγηθεί μιας νέας νικηφόρας πορείας.
Μιας πορείας, όχι προς χάριν της δικής μας αυτοεπιβεβαίωσης, αλλά ως νέα προσφορά στο λαό και τον τόπο, καθώς η κυριαρχία των συντηρητικών πολιτικών, που εκφράζει η Ν.Δ. και η δεξιά παράταξη, όχι μόνο δοκιμάζει τις αντοχές της κοινωνίας και τις κατακτήσεις της, αλλά κυρίως υπονομεύει το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς.
Το συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, οι επεξεργασμένες προτάσεις και η σύνθεση των κοινωνικών ζητούμενων με τις απαραίτητες ριζοσπαστικές αλλαγές, οφείλουν να κάνουν διακριτή μια νέα πρόταση εξουσίας, με σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο, ικανή να ανατρέψει την πολιτική που ευνοεί τους λίγους εις βάρος των πολλών και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες.
Η νοηματοδότηση των αρχών της 3ης Σεπτέμβρη στις σημερινές συνθήκες, υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να αντιστοιχηθεί με τις ανατροπές και τις ρήξεις που σηματοδότησε, με την ενότητα των λαϊκών και υγιών παραγωγικών δυνάμεων και τους στόχους της νέας γενιάς, σε μια νέα εθνική στρατηγική για ισχυρή Ελλάδα, δίκαιη ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η ευκαιρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνάμα υποχρέωσή του, να ανατρέψει τους συντηρητικούς πολιτικούς συσχετισμούς, ως προϋπόθεση μιας προοδευτικής πορείας για τη χώρα, που την επανατοποθετεί αξιακά- κοινωνικά και εθνικά είναι κυρίως αυτό που ταυτίζει τη φετινή επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη με αυτή του 1974 και αναδεικνύει τη διαχρονικότητά της.
