12/01/202015:53

Γράφει ο Χρήστος Αθανάσουλας: …και μιλάς;

Γράφει ο Χρήστος Αθανάσουλας: …και μιλάς;

 

θέλεις να πεις τον πόνο σου αλλά σωπαίνεις…

Να πεις ότι κατέθεσες «χαρτιά» για συνταξιοδότηση από το Καλοκαίρι κι άρχισαν να σου πληρώνουν «έναντι» , λιγότερο από τη μισή σύνταξη που πιθανολογείται ότι θα πάρεις κάποτε στο μέλλον…

Αλλά είπαμε, σιωπή!…

 

Σωπαίνεις γιατί ο δυστυχής (;… ή μίζερος…) της διπλανής ή απέναντι πόρτας , πριν σε συμμεριστεί, θα σε ρωτήσει: «δηλαδή πόσα παίρνεις τώρα;…»

-…..

– Ααα, τόσα και μιλάς;… Ας τα έπαιρνα κι εγώ….

Τι κι αν έχεις να του πεις ότι δούλεψες 38-40 χρόνια και πλήρωνες τις ασφαλιστικές σου εισφορές, όλες και εμπρόθεσμα…

Τι κι αν έχεις να του πεις ότι εργοδότης σου ήταν το κράτος και δεν έχει νόημα να περιμένεις 2-3 χρόνια το κράτος να ελέγξει τον εαυτό του…

-… «και μιλάς;…», η μόνιμη επωδός σε κάθε πιθανή λέξη-παράπονο, σκέψη για διαμαρτυρία ή αναστεναγμό σου…

 

Οι Γάλλοι που νίκησαν στον αγώνα τους για το συνταξιοδοτικό και πανηγυρίζουμε μαζί τους αυτές τις μέρες, αγωνίστηκαν ενωμένα και δυναμικά!… Αυτοί φαίνεται δεν ήξεραν το: «και μιλάς;…»

Καλά, στα Γαλλικά δεν υπάρχει αυτή η φράση;…

Δεν υπάρχουν διχαστικά διλήμματα;… Δεν υπάρχει το «διαίρει και βασίλευε» στα Γαλλικά;

 

Όπως είμαστε καθισμένοι στον καναπέ και βλέπουμε τους Γάλλους που τα σπάνε και νικάνε… απορώ που χαιρόμαστε τη νίκη τους και δεν γεμίζουμε τα social media με ένα τεράστιο και διαρκώς επαναλαμβανόμενο παντού, σχόλιο… το γνωστό, των 2 λέξεων:

«…και μιλάς;»

 

…και μένεις σιωπηρός και πικραμένος και ΕΠΕΙΔΗ ξαφνικά, πριν συνταξιοδοτηθείς, φτωχοποιείσαι…

[σαν να θέλουν μέσα από αυτή την έλλειψη να σε κάνουν να προετοιμαστείς-προσαρμοστείς και να αποδεχτείς –αν όχι να ενθουσιαστείς- με την όποια «πετσοκομμένη» σύνταξη θα σου δώσουν τελικά, όποτε…]

….ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ αισθάνεσαι ότι το σύστημα τρέφει την πιο ουσιαστική και μακάβρια ελπίδα του, σε αυτή την καθυστέρηση:

Κάθε μήνας, χρόνος που καθυστερεί να σου χορηγήσει την «πλήρη» σύνταξη είναι τελικά γι’ αυτούς κι ένας κερδισμένος μήνας, αφού θα μείνει στο ταμείο τους στο «τέλος»…

[Γι’ αυτό η πιο όμορφη ευχή που δέχτηκα με την συνταξιοδότηση ήταν το «να είσαι καλά και να ζήσεις τόσα χρόνια που να σε πληρώνουν μέχρι να τους κλείσεις τα ταμεία…» ]

 

Ζώντας στην πτωχευμένη -για άλλη μια φορά- Ελλάδα, σε μια χώρα που πνίγεται σε ένα πέλαγος συμπλεγμάτων και περιμένει να βγει στην ακτή χωρίς καν να κολυμπά αλλά περιμένοντας να την σώσει ένας ανύπαρκτος (απολυμένος ή κακοπληρωμένος) ναυαγοσώστης που τον καλεί απεγνωσμένα με ουρλιαχτά, οίκτου και θυμού, ανάμεικτα…

…αυτό που με εξουθενώνει είναι ότι νιώθω καταδιωκόμενος και από αυτό το εφιαλτικό δίλλημα:

… «και μιλάς;…»

  • Ναι! Μιλάω…. Ναι! Να μιλάμε!… Κι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας βγάλει από τους μικροαστικά διχαστικά βραχυκυκλώματα είναι ο δρόμος του αγώνα!

Να τα πούμε με αγώνες!… Αφού μας αρέσει αυτό που πέτυχαν οι Γάλλοι:

  • Parlons-en

Μοιραστείτε το άρθρο

Περισσότερα Νέα