Η ιστορία πόνου και αγάπης πίσω από την πεζογέφυρα της Κηφισίας
Ένα ανήλικο αγόρι διασχίζει για τελευταία φορά τη Λεωφόρο Κηφισίας. Είναι Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009. Ο 15 ετών τότε, Σόλων Καρυδάκης, βρίσκεται στη διάβαση στο ύψος του Ψυχικού. Το παιδί επιστρέφει από τον ετήσιο χορό του σχολείου του όταν ένας οδηγός το παρασύρει και το τραυματίζει θανάσιμα. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνο το βράδυ και ο πατέρας του Σόλωνα, Φαίδων Καρυδάκης, μιλάει για το τραγικό συμβάν που στιγμάτισε τη ζωή του στην κάμερα του newsbeast.gr, εξιστορεί τι ακριβώς συνέβη τότε και στέλνει το δικό του μήνυμα προς όλους μας.
Η πεζογέφυρα «Σόλων Καρυδάκης» βρίσκεται στη Λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα στα όρια Ψυχικού και Φιλοθέης. Εκτιμάται πως χρησιμοποιείται από τουλάχιστον 3.000 άτομα καθημερινά, στην πλειονότητά τους μαθητές οι οποίοι κάνουν μια στάση στο σημείο και θυμούνται τον 15χρονο μαθητή που με το χαμόγελο αλλά και το τελευταίο δάκρυ του άλλαξε τη μορφή της λεωφόρου.
Η ιδέα να φτιαχτεί μία γέφυρα στο συγκεκριμένο σημείο δεν ήταν δική του, ανέφερε ο Φαίδων Καρυδάκης, εξηγώντας πως ήταν κάτι το οποίο σκέφτηκαν και του πρότειναν οι συμμαθητές του μικρού παιδιού σε μια συμβολική κατάληψη του σημείου που έχασε τη ζωή του ο Σόλων και πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες τον θάνατό του. «Πριν από αυτό εκείνη τη στιγμή ξημεροβραδιαζόμουν έξω από την Εντατική και αντίστοιχα τρέχαμε για να αποχαιρετήσουμε τον Σόλωνα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα», είπε χαρακτηριστικά.
Ο σχεδιασμός «της πεζογέφυρας των ονείρων» όπως την αποκαλούν έγινε από τον ίδιο, καθώς είναι Πολιτικός Μηχανικός και μία ομάδα αρχιτεκτόνων. Κύριος χρηματοδότης της γέφυρας, που τελικά στοίχισε 2,5 εκατομμύρια ευρώ, ήταν ο Γιώργος Προκοπίου, ο πατέρας μιας συμμαθήτριας του Σόλωνα, ο οποίος έδωσε το αρχικό έναυσμα. Δεν χρειάστηκε όμως να τη χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου γιατί οι προσφορές ήταν ενθουσιώδεις.
– Ποιος είναι ο συμβολισμός της γέφυρας για εσάς;
Αποτελεί ένα λειτουργικό μνημείο για τον Σόλωνα και μας θυμίζει πόσο πρέπει να προσέχουμε. Εξυπηρετεί καθημερινά, σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί από το Πολυτεχνείο, κατά μέσο όρο 3.000 ανθρώπους στην πλειονότητά τους παιδιά. Δυστυχώς όμως τις προηγούμενες ημέρες έγιναν κάποιοι σοβαροί βανδαλισμοί με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λειτουργεί σωστά η γέφυρα και να μειωθεί αισθητά η κίνηση. Συγκεκριμένα, άγνωστοι έσπασαν όλες τις πόρτες των ανελκυστήρων της με βαριοπούλα. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος άνθρωπος μπορεί να πάει να καταστρέψει εσκεμμένα και συστηματικά ένα τόσο κοινωφελές έργο το οποίο δεν μπορεί να ενοχλεί κανέναν. Όταν έγινε η γέφυρα όπως είχε πει ο πρόεδρος της εταιρείας, SOS τροχαία εγκλήματα, «δεν υπήρχε κανένας μα κανένας λόγος να φύγει ο Σόλων. Η γέφυρα αυτή ας θεωρεί η έμπρακτη συγγνώμη της πολιτείας προς τα παιδιά της που δεν μπόρεσε να προστατεύσει».
– Ποια επίδραση είχε ο θάνατος του Σόλωνα στη ζωή σας;
Με έχει αλλάξει σαν οδηγό. Οδηγώ πια σαν να πρόκειται στην επόμενη γωνία να συναντήσω τον Σόλωνα ή κάποιο άλλο παιδί να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο. Έτσι πρέπει να οδηγούμε όλοι. Είναι τρομακτικό το ποσοστό των θανάτων που έχουμε στην Ελλάδα ακόμη κι αν υπάρχει μια μείωση τα τελευταία χρόνια. Ανάμεσα στους νέους, από 10 έως 35 ετών, είναι η δεύτερη ή τρίτη αιτία θανάτου. Μιλάμε για κάποια νούμερα που είναι τρελά. Περίπου κάθε χρόνο πεθαίνουν 1.000 άτομα αλλά τα τελευταία 20 με 25 χρόνια είχαμε πάνω από 50.000 νεκρούς. Μια ολόκληρη δηλαδή πόλη. Αυτό είναι το μέγεθος της απώλειας που καταγράφουμε και δεν δικαιολογείται. Άλλο ένα μεγάλο θέμα στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι η εγκατάλειψη. Όταν χτυπάει κάποιος ένα παιδί και το εγκαταλείπει είναι σαν να απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή. Είναι θέμα ηθικής.
– Τι ευθύνεται πιστεύετε για τα τόσα τροχαία;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα έχει έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης. Βγαίνω το πρωί από το σπίτι μου και νομίζω πως είμαι σε πόλεμο. Κοιτάζω γύρω και τρομάζω. Πρέπει να αλλάξει όλο αυτό. Να καταλάβουμε πως οδηγούμε ένα πολύ θανατηφόρο όπλο. Είναι εντελώς διαφορετική η νοοτροπία όταν οδηγείς ή όταν είσαι εκτός αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο σε απομονώνει.
– Ήταν δύσκολη η απόφαση να δωρίσετε τα όργανα του Σόλωνα;
Είναι λυτρωτικό μερικές φορές να νιώθουμε πως ο θάνατος δεν είναι μάταιος και ότι δίνει ζωή σε άλλους ανθρώπους. Ένα από τα πράγματα που με πονάει προσωπικά πολύ είναι πως όταν χτυπήθηκε ο Σόλων και η γυναίκα μου είχε την επιθυμία να κάνουμε δωρεά οργάνων, το παιδί έμεινε πολλές μέρες στην εντατική ενώ ήταν εγκεφαλικά νεκρό από τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Ο λόγος που έμεινε τόσες ημέρες ήταν γιατί ήταν πολύ βαριά τραυματισμένο το σώμα του και δεν μπορούσε να αποβάλει τα κατασταλτικά φάρμακα τα οποία του είχαν δώσει για τη διασωλήνωση. Όταν φεύγαμε, αφού τον είχαμε αποχαιρετήσει και μεταφέρθηκε στο χειρουργείο, είδαμε το νοσοκομειακό που ήρθε να παραλάβει την καρδιά του για να τη στείλουν σε ένα παιδάκι στη Γερμανία. Δυστυχώς μετά μάθαμε πως η καρδιά του δεν μπόρεσε να μεταφερθεί επειδή ήταν βαριά χτυπημένη. Κανένα δυστυχώς άλλο όργανο εκτός από τους νεφρούς δεν μπόρεσε να μεταμοσχευθεί. Έστω και αυτό αποτέλεσε μεγάλη παρηγοριά. Ο άνθρωπος αυτός που ευθύνεται για το ατύχημα δεν σκότωσε μόνο τον Σόλωνα αλλά και όλους όσους δεν μπόρεσαν να πάρουν τα όργανά του.
– Υπάρχουν στη γέφυρα κάποιες ζωγραφιές και αποσπάσματα ποιημάτων. Τι συμβολίζουν;
Υπάρχουν δύο αποσπάσματα ποιημάτων του Ελύτη. Το ένα ήταν δική μου επιλογή το άλλο όχι. Οι δύο ζωγραφιές είναι επίσης του Ελύτη από κάποιες σειρά αγγέλων που είχε φτιάξει. Ορισμένοι συνάδελφοι με είχαν ρωτήσει «γιατί ενώ η γέφυρα είναι αντιδιαμετρική σαν τοποθέτηση οι ζωγραφιές αυτές δεν είναι αντίστοιχες». Αυτό συμβαίνει γιατί βρίσκονται στη θέση που χτυπήθηκε και αντίστοιχα στο σημείο όπου έπεσε μετά τον τραυματισμό του ο Σόλων. Είναι ακριβώς αυτή η διαγώνια κίνηση που έκανε το σώμα του παιδιού στον αέρα.
– Δέκα χρόνια μετά ο πόνος είναι ίδιος;
Είναι ακριβώς ο ίδιος. Λίγο πριν φύγει ο Σόλων μια μητέρα που είχε χάσει τον γιο της μου είχε πει «δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που δεν έχω κλάψει». Μου είχε φανεί υπερβολικό. Μετά από δέκα χρόνια μπορώ να πω πως «είχε απόλυτο δίκιο». Έχουμε ακόμη έναν γιο δίδυμο με τον Σόλωνα. Τα παιδιά μας μικρά πάντα μιλούσαν στον πληθυντικό. Ρωτούσα το ένα «είσαι καλά;» και απαντούσε «είμαστε». Δεν τους περνούσε από το μυαλό ο ενικός. Η στιγμή που ο πληθυντικός έγινε ενικός ήταν η πιο δύσκολη. Ο πόνος είναι αφόρητος για όλους και ειδικά για τη μάνα τους που δεν μπορεί να χαρεί τίποτα διότι κάθε καινούργιο ορόσημο παραπέμπει στην απώλεια. Εκτός των άλλων η σύζυγός μου έπρεπε να βοηθήσει τον άλλον μας γιο να μην μεγαλώσει σε μία οικογένεια που μόνο πενθεί. Αυτός είναι ένας μεγάλος ηρωισμός. Εγώ εάν δεν την είχα δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Newsbeast.gr/weekend
