Η Οικολογική Δυτική Ελλάδα για λίμνη Μουριάς: «Όλα από την Αρχή» γυρίζοντας στο 1960…
Καταργεί την προοπτική επανασύστασης της λίμνης Μουριάς η Περιφέρεια; Μήπως θάβει τις προσπάθειες επιστημόνων, φορέων και οργανώσεων της Ηλείας ανακοινώνοντας μόνιμη αναδιανομή – ακόμη και εξαγορά- των αποξηραμένων εκτάσεων; Μήπως, κολλημένη στην εποχή των αποξηράνσεων, προτιμά τις επιδοτήσεις άγονων χωραφιών παρά τα τεράστια οφέλη από την επαναδημιουργία των υγροτόπων;
Θυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι η αποξήρανση των λιμνών Αγουλινίτσας, Μουριάς και Κάστας το 1970 αποτελεί πανευρωπαϊκό μνημείο αποτυχημένης αποξήρανσης: Απέδωσε ελάχιστα σε καλλιεργήσιμη γη (το μεγαλύτερο μέρος τους είναι πλέον είτε άγονο ή ακατάλληλο για προσοδοφόρες καλλιέργειες), προκαλώντας ταυτόχρονα μια πλειάδα περιβαλλοντικών και κοινωνικών προβλημάτων (υποβάθμιση των εδαφών, επιδείνωση του κλίματος, υποχώρηση των νερών, καταστροφή των ακτών και του τουριστικού προϊόντος, ρύπανση, απώλεια της μεγαλύτερης παραγωγής χελιών στην Ελλάδα, καταστροφή της βιοποικιλότητας κ.λπ.).
Για τους λόγους αυτούς, επιστήμονες και φορείς προτείνουν τον επαναπλημμυρισμό της Μουριάς, ο οποίος είναι άμεσα εφικτός και έχει εμφανώς πολλαπλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα χέρσα χωράφια ή την καλλιέργεια αποκλειστικά για την επιδότηση. Άλλωστε, αυτά τα έργα αποτελούν σύγχρονη τάση σε όλη την Ευρώπη, και χρηματοδοτούνται μέσα από τις πολιτικές για την κλιματική αλλαγή, καθώς θωρακίζουν ολόκληρη την πεδινή Ηλεία από την επιδείνωση των κλιματικών συνθηκών.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που βρίσκονται στην νοοτροπία του 1960, την εποχή των αποτυχημένων αποξηράνσεων. Αυτοί, φαίνεται, έπεισαν τον κ. Βασιλόπουλο να προτείνει οριστική αλλαγή χρήσης γης – ακόμη και εξαγορά- των αποξηραμένων εκτάσεων, κάνοντας δηλαδή τις λίμνες οικόπεδα.
Καλούμε την Περιφερειακή αρχή, πριν βάλει οριστικά ταφόπλακα στα σχέδια επαναπλημμυρισμού, να κοιτάξει συνολικά το ζήτημα των αποξηραμένων λιμνών. Δεν μπορεί να αποτελεί όραμα για την Ηλεία η μονιμοποίηση μιας αδιέξοδης κατάστασης μόνο και μόνο για χάρη των ενισχύσεων βαμβακιού – το οποίο συχνά καταλήγει πεταμένο σε μια γωνιά των λιμνών. Τη στιγμή, μάλιστα, που αποδεδειγμένα υπάρχουν πολύ καλύτερες προοπτικές για το μέλλον.
Κώστας Παπακωνσταντίνου
Περιφερειακός Σύμβουλος
