Η στιγμή της δολοφονίας της Καρολάιν – Όσα περιέγραψε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος

«Ανέβηκα πάνω της και της έβαλα το πρόσωπο στο μαξιλάρι, για να ηρεμήσει…»

Έτσι, τόσο απλά περιέγραψε τη δολοφονία της Καρολάιν ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος.

Κι αυτό, αφού προηγήθηκαν «χειρουργικές» ερωτήσεις της Προέδρου, προς τον κατηγορούμενο, που απολογούμενος επί έξι ώρες, φαινόταν απρόθυμος να μιλήσει για τη στιγμή της δολοφονίας.

Ο διάλογος με την πρόεδρο ήταν συγκλονιστικός:

Πρόεδρος: Φοβηθήκατε ότι, το παιδί σας θα κινδυνεύσει με αυτόν τον άνθρωπο; Έχετε μία αντίφαση σε αυτό.

Γιατί έχω αντίφαση?

Πρόεδρος: Γιατί μία μητέρα, δεν μπορεί να κάνει κακό στο παιδί της. Ή είναι καλή μητέρα η δεν είναι. Έγινε το συμβάν και πήγατε στο σαλόνι. Τι κάνατε?

Προσπάθησα να ηρεμήσω τη Λυδία. Πιθανότατα είχε καταλάβει πόσο κακό ήταν αυτό που έκανε και μπορεί να βημάτιζε. Η μικρή κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου.

Πρόεδρος: Μέχρι που ανεβήκατε τέταρτη φορά πάνω.

«Κατάλαβες τι έκανες»; της είπα. Χτύπησες τη μικρή. Έπρεπε να την αντιμετωπίσω με αγάπη.

Πρόεδρος: Τι σας είπε?

Φύγε. Κατέβηκα κάτω, ήταν 2 παρά. Και βημάτιζα πάνω – κάτω για να κοιμηθεί το παιδί. Έχω καταλήξει ότι, έπρεπε να πάρω ένα συνάδελφο και να πάρω ρεπό.

Πρόεδρος: Έγινε κάτι άλλο; Το να έχετε το παιδί στην αγκαλιά σας, σας ηρέμησε;

Ναι.

Πρόεδρος: Τι σκέπτεστε;

Να ξανανέβω πάνω

Πρόεδρος: Είχατε προσπαθήσει ήδη τόσες φορές και δεν είχε αποτέλεσμα. Γιατί να ξαναπροσπαθήσετε?

Δεν υπήρχε σενάριο να φύγω από το σπίτι και να μην είναι με τη μητέρα της η μικρή.

«Νόμιζα ότι λιποθύμησε» – Η στιγμή της δολοφονίας

Πρόεδρος: Τι φοβηθήκατε; Ότι, θα την πάταγε από το παράθυρο; Ανεβήκατε λοιπόν πάλι πάνω στις 4 παρά.

Ανεβαίνω για μια προσπάθεια, για να κοιμηθούμε όλοι μαζί. Το είχα ανάγκη να λήξει το επεισόδιο. Η Καρολάιν ήταν με κλειστά μάτια. Δεν αντέδρασε. Όταν έκατσα κατάλαβε ότι ήμουν εκεί. Θέλω ένα συγγνώμη και τελείωσε, για την αντίδραση προς τη μικρούλα.

Ξάπλωσα και πήγα να την πάρω αγκαλιά. Δεν ήταν θετική. Τινάχτηκε και μου είπε φύγε. Περίμενα ότι έχει καταλάβει τι έγινε. Ήταν σαν έφυγε κάθε ελπίδα. Ίδια αντίδραση όπως δυο ώρες πριν. Η Καρολάιν άρχισε να αντιδρά και να χτυπιέται. Ανέβηκα πάνω της και της έβαλα το πρόσωπο στο μαξιλάρι, για να ηρεμήσει.

Πρόεδρος: Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτήκατε τον έρωτά σας, γι’ αυτή την κοπέλα;

Όταν σας λέω ότι δεν βγάζει και σε μένα λογική…

Πρόεδρος: Δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι, αυτό το παιδί είχε ανάγκη τη μητέρα του; Ήσασταν πάνω της με το μαξιλάρι, ξεψυχούσε η κοπέλα και δεν σκεφτήκατε ότι, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει χωρίς μητέρα και χωρίς πατέρα; Τι σκεφτόσασταν εκείνη την ωρα;

Όσα είχαν προηγηθεί.

Πρόεδρος: Τι είχε προηγηθεί; Θεωρείτε ότι όσα μας είπατε ήταν ικανά, να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο θάνατο. Δεν βλέπω κάπου να θεωρείται υπεύθυνο τον εαυτό σας.

Προφανώς έχω κάνει πολλά λάθη.

Πρόεδρος: Δεν καταλάβατε ότι, η Καρολάιν ήταν νεκρή?

Νόμιζα ότι λιποθύμησε.

Πρόεδρος: Ήσασταν πέντε λεπτά πάνω από τη γυναίκα σας. Πότε αντιλαμβάνεστε ότι, ήταν νεκρή;

Όταν είδα το πρόσωπό της.

Πρόεδρος: Τη γυρίσατε;

Όχι. Φαινόταν το πρόσωπο της πλάι. Δεν είναι ξεκάθαρα στη σκέψη μου.

Πρόεδρος: Εγώ νομίζω ότι τα έχετε συνέχεια στη σκέψη σας.

Προσπαθώ να τα αποθήσω.

Πρόεδρος: Αλλά δεν θα μπορέσετε. Θα σας κυνηγάει μια ζωή. Πότε καταλάβατε ότι, είχε πεθάνει;

Πήρα το σφυγμό της. Και είδα τα μάτια της. Ήταν ανοιχτά.

Πρόεδρος: Τι κάνατε μετά;

Τράβαγα τα μαλλιά μου έκλαιγα, έτρεχα δεξιά και αριστερά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πήγα να δω τη μικρή.

Πρόεδρος: Φοβηθήκατε μήπως κατάλαβε κατι;

Δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό, που έκανα.

Πρόεδρος: Μα εδώ κάνατε κινήσεις αυτοσυντήρησης.

Το μόνο που σκέφτηκα ήταν τι θα γίνει αυτό το παιδί. Δεν γίνεται να την αφήσω μόνη της.

Πρόεδρος: Και τι σκεφτήκατε να κάνετε? Να εξαφανίσετε το πτώμα; Να το τεμαχίσετε?

Δεν μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο.

Πρόεδρος: Σκεφτήκατε λοιπόν να παρουσιάσετε ένα σκηνικό ληστείας και μάλιστα βίαιας ληστείας, μετά φόνου. Η αστυνομία επικήρυξε τους ληστές με 300.000 ευρώ. Σας λέω ότι, τότε, προσωπικά, σας πίστεψα…

Τι είπε για τη δολοφονία του σκύλου

Στη συνέχεια της απολογίας του ρωτήθηκε από την πρόεδρο, για τη θανάτωση της Ρόξυ:

Σκέφτηκα ότι, μόνον έτσι θα γινόταν πιστευτή η ληστεία, είπε. Ήταν στο σαλόνι Της έβαλα το λουράκι και την ανέβασα στη σκάλα.

Πρόεδρος: Τι έκανε το σκυλί;

Έκλαιγε, όπως κάνουν τα σκυλιά.

Πρόεδρος: Ο θάνατος της ήταν αργός; Πως ήταν;

Δεν άντεξα να δω. Δεν κάθισα να δω τη Ρόξυ.

Πρόεδρος: Ξύπνησε και το μωρό από το κλάμα της Ρόξυ;

Τη Λυδία την πήρα αγκαλιά.

Πρόεδρος: Δηλαδή την ώρα που κρεμάσατε τη Ρόξυ, κρατάγατε το μωρό αγκαλιά?

Όχι.

Πρόεδρος: Μετά τι κάνατε?

Ανακάτεψα λίγο τη βιβλιοθήκη, για να φανεί ότι, οι ληστές πήραν τα χρήματα, που κρύβαμε στη Μονόπολη. Αφαίρεσα την κάμερα. Δεν ήταν δύσκολο. Εγώ την είχα εγκαταστήσει.

Μετά σκέφτηκα ότι, έπρεπε από κάπου να μπήκαν οι ληστές. Και σκέφτηκα το παράθυρο της αποθήκης. Δεν είμαι διαρρήκτης και δεν ξέρω.

Πρόεδρος: Το διαρρήξατε όμως…

ieidiseis.gr