Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος Πύργου: Αφιέρωμα στους ιερούς παρακλητικούς κανόνες προς την Παναγία μας

Αγαπητοί μας Χριστιανοί εν μέσω του Κορωνοϊού, που είναι ένα ένα δαιμονικό σχέδιο για την διάλυση της κοινωνίας παγκοσμίως, εισήλθαμε πλέον στον τελευταίο μήνα του Καλοκαιριού τον Αύγουστο ο οποίος είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην Παναγία μας! Ο Αύγουστος στην Ελλάδα δεν είναι μήνας… Είναι η αγάπη των Ελλήνων για την Παναγία...

Είναι η δίψα των πιστών για το βλέμμα Της… Είναι η δοξολογία της θάλασσας για τον ωκεανό της ταπείνωσής Της… Είναι η παράκληση του ήλιου για την φωτεινή σιωπή Της… Είναι η μέθη των αστεριών από το πέρασμά Της… Είναι το αντίο του καύσωνος μπροστά στην δροσιά της παρουσίας Της… Είναι η ευωδία των προσευχών στο όνομά Της… Είναι η κοίμηση του θανάτου και το ξύπνημα της ψυχής μας… Είναι η μελωδία των Ιερών Ναών και των Μοναστηριών που ανυμνούν καθημερινά την Προστάτιδά τους… Ο Αύγουστος είναι η ενσάρκωση της άδολης αγάπης των ανθρώπων προς την Μητέρα τους… το αντίο της μιζέριας και το καλωσόρισμα της αρχοντιάς Της!

Ιδιαίτερα όμως ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια περίοδος του Εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία η Ορθόδοξη Χριστιανική ψυχή στρέφει τα μάτια με βαθειά κατάνυξη προς την Υπεραγία Θεοτόκο! Επί δεκαπέντε ημέρες, πριν από την εορτή της Κοιμήσεως, σημαίνουν οι καμπάνες των Ιερών Ναών, την ώρα του δειλινού και τα πλήθη των πιστών πάνε να ψάλλουν τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα. Ανάλογη κατάνυξη έχει βέβαια και η περίοδος των Χαιρετισμών της Παναγίας. Αλλά ενώ στους Χαιρετισμούς κυριαρχεί ο υμνολογικός τόνος, η θριαμβική δοξολόγηση των απείρων χαρίτων της «Μητρός του Θεού γενομένης», στους Παρακλητικούς Κανόνες του Δεκαπενταυγούστου κυρίαρχος τόνος είναι το πένθος και η οδύνη της βαρυαλγούσης ψυχής του πιστού που ζητά παράκληση και παρηγοριά από την Παναγία!

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Οι Παρακλητικοί Κανόνες, ο Μικρός και ο Μέγας λέγονται αλλιώς η Μικρή και η Μεγάλη Παράκληση, επειδή δια των ύμνων αυτών οι πιστοί παρακαλούν την Παναγία να ακούσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Ψάλλονται, εναλλάξ, δηλαδή την μία μέρα ψάλλεται η Μεγάλη και την άλλη η Μικρή. Μόνο κατά τους εσπερινούς των Σαββάτων και της Εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου δεν ψάλλονται οι Παρακλήσεις και τούτο επειδή το περιεχόμενό τους, είναι πένθιμο και ικετευτικό και δεν συμφωνεί προς το χαρμόσυνο ύφος των εορταστικών ύμνων της Δεσποτικής εορτής, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα μας. Εκτός, όμως, από την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου η Μικρή, ιδίως, Παράκληση ψάλλεται συχνά, «εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής», είτε στους Ιερούς Ναούς, είτε και κατ’ οίκον, από τους πιστούς, οι οποίοι επιθυμούν να ικετεύσουν δι’ αυτής την Θεοτόκο και να επικαλεσθούν την μεσιτεία Της. Η διάκριση των Παρακλήσεων σε Μικρή και Μεγάλη οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον στην έκταση, το μέγεθος των τροπαρίων. Τα τροπάρια, δηλαδή, της Μικρής Παρακλήσεως είναι μικρότερα και συντομώτερα από εκείνα της Μεγάλης.

Ο όρος Παράκληση σημαίνει την ευγενική και ικετευτική κλήση για βοήθεια, εξυπηρέτηση, χάρη, συνδρομή και μ’ αυτή τη σημασία τη χρησιμοποιούν οι συγγραφείς απευθυνόμενοι στο πρόσωπο της Παναγίας και ικετεύοντάς την να τους χαρίζει την απαλλαγή των αμαρτιών και την υγεία του σώματος. Καλό και ωφέλιμο είναι αυτή την ευλογημένη περίοδο κάθε οικογένεια της Ενορίας μας, να στείλετε τα ονόματά σας, για να μνημονεύονται κάθε βράδυ στις Ιερές Παρακλήσεις, υπέρ Υγείας και Θείας βοηθείας και βεβαίως να εκκλησιάζεσθε. Διότι οι Ιερές Παρακλήσεις προς την Θεοτόκον, εκφράζουν την ανάγκη των πιστών για πνευματική βοήθεια και σωματική ενίσχυση, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της ζωής τους, που πλέον γίνονται δυστυχώς όλο και περισσότεροι…

Α) Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

Η Μικρή Παράκληση είναι ποίημα κάποιου αγνώστου υμνογράφου, ο οποίος κατ’ άλλους μεν ονομάζονταν Θεοστήρικτος και ήταν Μοναχός, κατ’ άλλους δε Θεοφάνης. Όπως φαίνεται, όμως, πρόκειται περί του ιδίου προσώπου, το οποίο έγινε Μοναχός και από Θεοφάνης μετονομάσθηκε σε Θεοστήρικτο.

Β) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

Ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας γράφηκε τον 13ο αιώνα από τον Θεόδωρο Β’ Δούκα του Λασκάρεως, Αυτοκράτορα της Νικαίας. Ο Θεόδωρος ήταν προικισμένος υμνογράφος και συνθέτης πολλών κανόνων και ύμνων. Ήταν φιλάσθενος, δοκιμαζόταν από ασθένεια ψυχική και σωματική, η οποία τον έστειλε στον θάνατο σε ηλικία 36 ετών. Γι’ αυτό και μέσα στον Κανόνα αναφέρει την Παναγία ως ιατρό ασθενειών, θλίψεων και δοκιμασιών, επειδή φαίνεται ότι για κάποιο διάστημα, με τη βοήθεια της Παναγίας, η ασθένειά του παρουσίασε ύφεση. Οι δύο Παρακλήσεις, πλην του Κανόνος, περιλαμβάνουν στην Ακολουθία τους και Ψαλμούς, δεήσεις υπέρ των ζώντων πιστών, υπέρ των οποίων τελούνται, και Ευαγγελική περικοπή. Το περιεχόμενό τους είναι ικετευτικό, συγκινεί τους πιστούς, διδάσκει και προτρέπει αυτούς να προστρέχουν με θάρρος και εμπιστοσύνη πάντοτε προς την Κυρία Θεοτόκο, την Μεγάλη Μητέρα τους, για να βρίσκουν παρηγοριά και να λαμβάνουν βοήθεια στις ανάγκες του.

Ας παρακαλέσουμε κι εμείς την Παναγία, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου που προετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε την Κοίμησή Της, να γίνει στη ζωή μας η σωτηρία μας, η πηγή του ελέους μας, η θύρα της μετανοίας μας, ο πύργος της ασφαλείας μας, η προστασία μας, το λιμάνι μας, η χαρά της καρδιάς μας, η θεραπεία των ασθενειών της ψυχής και του σώματός μας, η παρηγοριά των θλίψεών μας. Προς την Κυρία Θεοτόκον ας ψάλλουμε με πίστη και εκ βάθους καρδίας τις ιερές Παρακλήσεις και μαζί με τους ιερούς υμνωδούς, ας επαναλαμβάνουμε: «Βλέψον ιλέω όμματί σου και επίσκεψαι την κάκωσιν, ην έχομεν, και δεινών συμφορών και βλάβης και κινδύνων και πειρασμών ημάς λύτρωσαι, αμετρήτω σου ελέει», με την ακράδαντη βεβαιότητα ότι «δεν θα παρίδει την πενιχράν δέησίν μας, τον κλαυθμόν και τα δάκρυα και τους στεναγμούς μας, αλλά θα πληρώσει τας αιτήσεις μας», για να δοξάζουμε Αυτήν μετά πόθου πάντοτε.

Γ) ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ;

Οι Ιερές Παρακλήσεις αγαπητοί μας, προς την Θεοτόκον αναφέρουν τις επικλήσεις των πιστών με δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία για να λάβουν τη βοήθειά Της, στους καιρούς των πειρασμών, των πόνων, των θλίψεων και κάθε είδους προστασία από το Θείο πρόσωπό Της. Και τονίζεται χαρακτηριστικά: “Δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών”.

Πρώτον, παρακαλούμε την Παναγία με αίσθημα πίστεως και πόνου για να μας βοηθήσει στη ζωή μας από τους πειρασμούς, λέγοντάς της: “Πολλοίς συνεχόμενοις πειρασμοίς, προς Σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών”. Είναι πολλοί οι πειρασμοί που παρασύρουν τον πιστό στο κακό, στην ηδονή, στην κακία, στην εχθρότητα, στην περιφρόνηση του ανθρώπου και του θελήματος του Θεού και τον οδηγούν στην πράξη της αμαρτίας. Ο πειρασμός είναι ο προπομπός της αμαρτίας για να κλονισθεί η πίστη μας και να αδιαφορήσουμε για τις εντολές του Θεού. Γι’ αυτό ζητάμε από το Θεό: “και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν” και από την Παναγία: “Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς Σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών. Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον”.

Δεύτερον, ζητάμε από την Παναγία να μας ελευθερώσει από τα πάθη μας: “Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαί μου την ψυχήν”. Όπως το πάθος της υπερηφανείας, του θυμού, της ζήλειας, του φθόνου, της κατακρίσεως, της πολυλογίας, της γαστριμαργίας κ.α. βασανίζουν την καρδιά του ανθρώπου και την καθιστούν ακάθαρτη. Ο αγώνας του χριστιανού πρέπει να είναι καθημερινός για να παραμένει ήσυχος και γαλήνιος στην ψυχή του, χωρίς να τον καταδικάζει για τίποτα η συνείδησή του. Γι’ αυτό ζητάμε να μας θεραπεύσει τις ασθένειες της ψυχής μας λέγοντας: “Ίασαι αγνή, των παθών μου την ασθένειαν”.

Τρίτον, ζητάμε από την Παναγία να μας ελευθερώσει από τους κινδύνους της καθημερινής ζωής μας διά της Θείας προστασίας Της, λέγοντάς Της: “Διάσωσον, από κινδύνους τους δούλους Σου Θεοτόκε”. Πολλοί οι κίνδυνοι του ανθρώπου που φέρουν εύκολα τη συμφορά στη ζωή του. Ατυχήματα, επαγγελματικές δυσκολίες, οικογενειακές ακαταστασίες κ.α. Γι’ αυτό παρακαλούμε την Παναγία να μας λυτρώσει από τους κινδύνους με την προστασία Της και να γίνει “πύργος ασφαλείας”, “τείχος απροσμάχητον”.

Τέταρτον, ζητάμε από την Παναγία με τις δεήσεις μας, να μας ενισχύσει και να μας ελευθερώσει από τις θλίψεις και τις ασθένειές μας. “Σου δέομαι της αγαθής εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον” και “επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν”. Μέσα στον πόνο περισσότερο σκεπτώμεθα το Θεό και αναζητάμε τη Θεία βοήθειά Του. Νιώθουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και την Παντοδυναμία του Θεού. Εκείνος που δεν επόνεσε πολύ δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου. Χρειάζεται ο πόνος της ασθένειας ή των δυσκολιών της ζωής μας, για να αισθανθούμε την ανάγκη του άλλου και να νιώσουμε ποίοιμας αγαπούν πραγματικά. Ο πόνος φέρει τη μετάνοια στον άνθρωπο και είναι ένας τρόπος σωτηρίας της ψυχής του. Ο ίδιος ο Κύριος επόνεσε πάρα πολύ πάνω στο σταυρό και έδειξε το δρόμο του πόνου που λυτρώνει και αγιάζει τον άνθρωπο. Ο πόνος νικά τα πάθη του ανθρώπου και φέρει αρετές μέσα στην ψυχή του πιστού. Ο εγωιστής ταπεινώνεται μέσα στον πόνο της ασθενείας του και ζητά η βοήθεια του Θεού και της Παναγίας. Μέσα στη δυστυχία των θλίψεών του κατανοεί την ευτέλεια της ζωής του και αναζητά την ευτυχία κοντά στο Θεό. Ο πόνος θεραπεύει αδυναμίες και πάθη που φθείρουν την ψυχή. Ο πόνος φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και ο ένας παρηγορεί τον άλλον και προσφέρει τη βοήθειά του με αγάπη και θυσία. Πολλές φορές ο πόνος της καρδιάς είναι μεγαλύτερος από τον πόνο του σώματος, που φέρει σε μεγάλη αμηχανία πράξεων μέσα στη θλίψη της ψυχής και μπορεί να είναι αποτέλεσμα μοναξιάς, συκοφαντίας, κακίας, μίσους και ζήλειας. Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη να λέγουμε τον πόνο μας στον άλλο, για να ξαλαφρώνουμε ψυχικά και να αναπαυόμαστε κοντά στην αγάπη του άλλου. Και η Παναγία επόνεσε πολύ ψυχικά για την άδικη κακομεταχείριση και σταύρωση του Υιού Της. Και γίνεται η προστάτις των θλιβομένων και αδικουμένων, όταν την παρακαλούμε: “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”.

Και πέμπτον, παρακαλούμε την Παναγία δια της μεσιτείας στον Πανάγαθο να μας εξαλείψει το πλήθος των αμαρτημάτων μας: “Ταίς της Θεοτόκου πρεσβείαις, ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων”, δηλαδή τα αμαρτήματά μας. Παρακαλούμε να μας σώσει δια της Θείας βοηθείας Της και να μας οδηγήσει σε μετάνοια. Μας προτρέπει ο παρακλητικός κανόνας στην αληθινή μετάνοια, στην εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία. Να ζήσουμε μια ζωή μετανοίας, για να μην μολύνεται η ψυχή μας από πλήθος αμαρτιών. Γι’ αυτό η αμαρτία θεωρείται έγκλημα για την ψυχή μας, διότι αυτή αποστατεί από το θέλημα του Θεού και οδηγείται στο σκοτάδι του θελήματος του αμαρτωλού κόσμου. Μακρυά από το Θεό “απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων”. Εκείνος που τιμά αληθινά την Παναγία δέεται για τη σωτηρία της ψυχής του και ζει διαρκώς εν μετανοία παρακλητική.

Αγαπητοί μας τέλος, όπως εμείς παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο για τη δική μας βοήθεια που είδαμε και παραπάνω, το ίδιο παρακαλεί και Αυτή εμάς να ακούμε τον Υιό Της, να ακούμε και να τηρούμε τις Θείες εντολές Του για τη δική μας σωτηρία.
Η Παναγία μας δείχνει το δρόμο προς τον ουρανό, αρκεί να τον διαβούμε με τις αρετές Της, ώστε να γίνουμε άξιοι της αγάπης Της. Kαλό Μήνα και καλή Παναγιά να έχουμε και πάντοτε να μας προστατεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών η Υπεραγία Θεοτόκος. ΑΜΗΝ!
.
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ