ΚΑΠΟΙΟΣ … ΚΑΠΟΥ … ΚΑΠΟΤΕ
Τον Αντρέα τον γνώρισα από κοντά ( γιατί πιο πριν τον γνώριζα μέσα απ’ τα live του Βασίλη ) πριν 11 χρόνια λοιπόν στο Alfeios River Festival είχα τη χαρά και την τιμή να παίξω στα πλήκτρα του !! Ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος και εξαιρετικός μουσικός και ενορχηστρωτής πλάι στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον δικό μας αιώνιο έφηβο !
Ξεκίνησε από το ελληνικό ωδείο … έπειτα έφτιαξε δικές του μικρές μπάντες … το ταξίδι αστραπή στην Αμερική …και για να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα πλάι στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το ’86 μέχρι και σήμερα !
Ενορχηστρωτής στο θέατρο και στον κινηματογράφο όπου δηλώνει λάτρης Του και συνθέτης ενός “Αποτσίγαρου “… Αδελφικός φίλος του αξέχαστου Σταμάτη Μεσημέρη κατά τη γνώμη μου ένας απ’ τους μεγαλύτερους Έλληνες στιχουργούς που γνώρισε η Ελλάδα …
Τον Αντρέα λοιπόν τον συνάντησα στη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε ένα υπέροχο μέρος στο Πετροχώρι στο Νομό Μεσσηνίας την περασμένη Τετάρτη στις 7 Αυγούστου …
Μια συνέντευξη που ήταν προγραμματισμένη από τον περασμένο Οκτώβριο…όμως … τα καταφέραμε ! Έγινε ! Και έγινε με φόντο το ηλιοβασίλεμα στις Αμμοθίνες … Και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω πάρα πολύ μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου!! Η χώρα μας έχει ανάγκη τέτοιους μουσικούς και ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια !!
Μια όμορφη συζήτηση με τον Αντρέα Αποστόλου λοιπόν … ΚΑΠΟΙΟΣ … ΚΑΠΟΥ … ΚΑΠΟΤΕ …!!
Πότε είχες την πρώτη σου επαφή με τη μουσική ; Προέρχεσαι από μουσική οικογένεια ;
Λοιπόν, ναι! Καταρχάς με ενέπνευσε η πρώτη μου ξαδέρφη, η οποία είναι μαέστρος τώρα στη Γερμανία. Διευθύνει συμφωνικές ορχήστρες και διαδάσκει σε μία απο τις μεγαλύτερες μουσικές ακαδημίες του κόσμου, στο Μozarteum, στο Salzburg. Εκείνη ξεκίνησε να μαθαίνει μουσική δύο χρόνια νωρίτερα από μένα, και όταν μια μέρα πήγα στους θείους μου-ήμουν τότε θυμάμαι 11 χρονών-και την άκουσα να παίζει στο πιάνο το Fur Elise του Μπετόβεν, είπα στους γονείς μου «αύριο με γράφετε στο ωδείο!! Θέλω να παίξω αυτό το κομμάτι!!»
Πριν από αυτό όμως, είχα έναν έρωτα τρομερό με ένα παιδικό αρμονιάκι που μου είχε πάρει ο πατέρας μου δώρο τα Χριστούγεννα και ξημεροβραδιαζόμουν κυριολεκτικά μελετώντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Πειραματιζόμουν βέβαια απο τότε και με δικά μου πραγματάκια . Ο δε πατέρας μου ξημεροβραδιαζόταν επίσης, με μια φυσαρμόνικα στην αυλή του σπιτιού, οπότε η μουσική υπήρχε γενικά στο σπίτι μας. Θυμάμαι γλέντια με πολύ σωστές φωνές στα οικογενειακά τραπέζια κλπ…
Πότε αντιλαμβάνεσαι ότι θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική ;
Η πρώτη μου επαφή με μπάντα έγινε στο γυμνάσιο, όπου στα 16 μας, φτιάξαμε με τους συμμαθητές μου τους ΤΕΡΜΙΤΕΣ. Αυτό έγινε κάπου γύρω στο ’78 , πριν τους Τερμίτες του φίλου μου του Λαυρέντη! Παίζαμε θυμάμαι τις Κυριακές τα πρωινά, σε κινηματογράφους κλπ…Συγχρόνως βέβαια, σπούδαζα και κλασικό πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο. Μετά από αυτό, στο στρατό γνώρισα τον κοινό μας φίλο, τον Μανώλη Σκουλά. Με τον Μανώλη λοιπόν, καταφέραμε και φτιάξαμε μια πολύ ωραία μπάντα. Παίζαμε ροκ σε διάφορες παμπ. Ήμασταν εγώ,ο Μάνώλης, ο Κώστας ο Μπαλτατζάνης, ο Άρης ο Καραμπάς και ο Γιώργος ο Κουβέλας.
Στον στρατό γενικά γνώρισα πολύ καλούς μουσικούς, όπως τον Χρήστο Χήρα έναν πραγματικά σπουδαίο μπασίστα, τον Ορφέα Περίδη, ο οποίος έπαιζε κιθάρα τότε, τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο και πολλούς άλλους, πολύ καλούς μουσικούς . Εκεί πρωτοέπαιξα έτσι λίγο πιο σοβαρά , όσο σοβαρά μπορεί να παίξει κανείς βέβαια όντας στο στρατό κιόλας … Αλλά πάλι, μέχρι και εκείνη την εποχή, δεν είχα σκεφτεί να το κάνω επαγγελματικά .
Κάποια στιγμή, λίγο αργότερα, οι γονείς μου, έχοντας την αγωνία για το μέλλον μου, προγραμμάτισαν για ‘μενα ένα ραντεβού σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία, για την θέση του προγραμματιστή ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ήταν όντως μια πολύ καλή θεση, αφου τότε το να γνωρίζεις γλώσσα προγραμματισμού ήταν πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Ο προγραμματισμός τότε δεν ήταν καν στο ξεκίνημα στην χώρα μας! Πήγα λοιπόν σε μια σχολή, πήρα το πτυχίο του προγραμματιστή με άριστα , πάω και στο προγραμματισμένο ραντεβού και μόλις είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους , τους «κανονικούς ανθρώπους», τους μέλλοντες συναδέλφους μου , με τις γραβάτες τους , τα κοστούμια τους και την κανονικότητά τους , χωρίς να το το υποτιμώ αυτό καθόλου, ένιωσα πόσο διαφορετικός είμαι από όλο αυτό … Δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω , θα ήταν κάτι που θα με βάραινε για όλη μου τη ζωή. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ξυπνά κάθε πρωί στις 6:00, να πηγαίνει σε ένα γραφείο και να γράφει κώδικες για μισθοδοσίες και εμπορικές εφαρμογές! Έτσι λοιπόν ρώτησα τον άνθρωπο που υποχρεώθηκε για να μου προσφέρουν τη δουλειά αυτή, γνωστό των γονιών μου, πού είναι η καφετέρια της εταιρείας και μόλις μου είπε ότι είναι στον κάτω όροφο, κατέβηκα στο ισόγειο πήρα ταξί και εξαφανίστηκα !! Και εκεί αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μουσικός . Ότι με την μουσική θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος… Και έτσι, ήρθε σιγά – σιγά απο μόνο του .
Σπουδές στο Ελληνικό ωδείο και έπειτα μεγάλες συνεργασίες στο πλάι Ελλήνων καλλιτεχνών …Το ’90 φύγεις για Αμερική . Για πες μας την εμπειρία σου για αυτό το ταξίδι ;
Λοιπόν άρχισα να δουλεύω επαγγελματικά πια. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε πιτσαρία φαντάσου, ως μουσικός! Έτρωγαν δηλαδή οι άνθρωποι πίτσα και εγώ με τους Συνήθεις Ύποπτους, όχι με τον Χρήστο Θηβαίο, αλλά με τους μουσικούς Αλέξη Βασιλάτο και Βασίλη Βασιλάτο παίζαμε μουσική ! Έχουμε παίξει, πιτσιρίκια τότε, σε ταβέρνες, πιτσαρίες κλπ. Μετά έπαιξα σε αναψυκτήρια, στο Άλσος, στο πεδίο του Άρεως , σε σκυλάδικα στα Τρίκαλα , και αλλού, μέχρι και σε κρουαζιερόπλοιο!!
Συγχρόνως, εκεί γύρω στο 1986, έρχεται στη ζωή μου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αυτό για ‘μενα τότε ήταν τρομερή εμπειρία απ’ όλες τις απόψεις. Ήταν κάτι πολύ δυνατό και έντονο, μην ξεχνας πως ήμουν μόλις 25 χρονών. Εκεί λοιπόν γνώρισα τους αιώνιους φίλους μου.Συναυλίες , δίσκοι , ταξίδια κτλ…
Kάπου εκεί έκανα ένα διάλειμμα και έφυγα για Αμερική. Εκεί έμπλεξα με μπάντες στην Νέα Ορλεάνη, και το πιο σημαντικό, άκουσα φοβερούς μουσικούς και μουσική κατευθείαν απο την πηγή. Πολύ σύντομα όμως γύρισα στην Αθήνα. Ήθελα να είμαι κοντά στο σπίτι μου, στους δικούς μου, τους πολύ δικούς μου ανθρώπους … Ούτως ή άλλως δεν αποζητούσα και ποτέ την μεγάλη ζωή ή μια άλλη ζωή με όλα αυτά, τα της Αμερικής…
Είσαι δίπλα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1986 και έπειτα σε σταθερή βάση . Μίλησε μας για την εμπειρία σου σαν συνεργάτης του Βασίλη όλα αυτά τα χρόνια ;
Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορώ να πω, αλλά θα μείνω στο ότι δεν μετάνιωσα λεπτό για αυτή μου τη συνεργασία, γιατί γίναμε και πολύ καλοί φίλοι, αγαπηθήκαμε πολύ. Και φυσικά μέσα από αυτή τη συνεργασία μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω και με άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες . Άνοιξαν αρκετά οι επαγγελματικοί ορίζοντες δουλεύοντας με τον Βασίλη, αλλά το πιο σημαντικό και αυτό που θα κρατήσω από τον Βασίλη, είναι πως μεγαλώσαμε όλοι μέσα από αυτό. Ωριμάσαμε και μουσικά αλλά και σαν προσωπικότητες. Όλη η μπάντα. Ήταν και είναι τελικά μια οικογενειακή υπόθεση αυτή η συνεργασία. Νιώθω σαν να έκανα άλλη μια οικογένεια . Ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν θα καταλάβει ποτέ κανείς που θα έρθει να δουλέψει μαζί του ότι έχει να κάνει με ένα αφεντικό στο κεφάλι του. Είναι ένας ωραίος άνθρωπος, ένας πραγματικός φίλος. Όλοι όσοι δούλεψαν μαζί του θυμούνται αυτή την συνεργασία με πολλή αγάπη και αυτό οφείλεται στον χαρακτήρα και στο ποιόν του Βασίλη, ο οποίος δεν φθάρθηκε ποτέ από την καριέρα του και την αναγνωρισιμότητά του, ούτε καβάλησε ποτέ κανένα καλάμι. Για ‘μενα αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Ποια είναι η γνώμη σου για την Ελληνική ροκ δισκογραφία τα προηγούμενα 20 χρόνια και τι πιστεύεις για τη δισκογραφία στις μέρες μας ;
Δεν θέλω να βάλω ετικέτες στυλ ελληνικό ροκ , αγγλικό ροκ , πακιστανικό ροκ κτλ… Το ροκ είναι ένας πολύ αφηρημένος όρος που περιγράφει ένα είδος μουσικής, έναν τρόπο σκέψης, μια φιλοσοφία ζωής. Αν θες να μιλήσουμε για το ροκ στην Ελλάδα, όντως υπήρξαν πολύ καλές μπάντες, πάρα πολύ καλές, στολίδια, λουλούδια, με πολύ ποιητικό λόγο που δύσκολα τον συναντάς στο εξωτερικό. Εκ των πραγμάτων η γλώσσα μας είναι αξεπέραστη και οι άνθρωποι που γράφουν στίχο έχοντας μέσα τους τον Ελύτη , τον Καρυωτάκη , τον Ρίτσο, εκ των πραγμάτων θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά, σε αντίθεση με το εξωτερικό, όπου ορίζουν τον Μπομ Ντίλαν πχ ως ποιητή. Δεν αμφισβητώ τον Ντίλαν και άλλους καλλιτέχνες που έδωσαν το στίγμα τους, αλλά τότε τι να πούμε κι εμείς για τον Ρίτσο , για τον Ελύτη, τον Λειβαδίτη, ότι αυτοί είναι εξωγήινοι αν ο Ντίλαν είναι ποιητής ;!
Οπότε επειδή ο πήχης στην χώρα μας σε επίπεδο λόγου ήταν πολύ ψηλά, υπήρξαν και πολύ σπουδαίες στιχουργικά μπάντες που είχαν ροκ άκουσμα, ροκ ήχο. Βέβαια, υπήρξαν και κάποιες άλλες μπάντες που λίγη σημασία έδωσαν στον στίχο αλλά υπήρξαν πολύ σπουδαίες και καθοριστικές. Αναφέρομαι κυρίως στους Socrates. Οι Socrates ήτανε σπουδαίοι , μάθαμε απ’ απ’ αυτούς ,ήτανε δάσκαλοι. Ήταν αυτοί που πήγαν την ελληνική μουσική παντρεύοντας την με την ροκ 100.000 χιλιόμετρα μακριά . Θα ξεχωρίσω αυτούς ως πρωτοπορους και πολύ μακριά όλους τους υπόλοιπους .
Αντρέα, υπάρχει ελληνική ροκ σκηνή σήμερα ;
Ναι, υπάρχει! Υπάρχει κίνηση, απλώς με την ταχύτητα της πληροφορίας τώρα και λόγω του ότι ο καθένας έχει, ας πούμε, πολύ εύκολα βήμα για να προβάλλει το έργο του, είναι πολύ δύσκολο να αφομοιωθεί από το κοινό όλη αυτή η ποσότητα της πληροφορίας. Πόσο μάλλον να συγκρατήσει ο ακροατής ονόματα και κομμάτια . Δηλαδή από την μια στην εποχή μας είναι πολύ καλό που όλοι έχουνε βήμα και λόγο, αλλά από την άλλη είναι πολύ δύσκολο για τους άλλους που θα πρέπει να το αφουγκραστούν αυτό, να το αφομοιώσουν …Πού να πρωτοπρολάβεις να ακούσεις όλα αυτά που γίνονται ; Αν μπεις στο you tube υπάρχουν 100 πράγματα καινούργια τη μέρα. Πραγματικά πρέπει να μην ασχολείσαι με τίποτα άλλο για να προλαβαίνεις να ακούς ό,τι καινούργιο υπάρχει .
Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου ;
Ακούω τα πάντα. Έχω ακούσει τα πάντα , δεν είμαι κλειστός σε κανένα είδος ,δεν είμαι αφοριστικός για κανένα είδος μουσικής , εκτός αν πρόκειται για trash, για κάτι εφήμερα κομμάτια που δεν τα θεωρώ καν μουσική. Αυτά που βγαίνουν και κάνουν ένα χιτάκι της μέρας, που θα κρατήσει το πολύ 2, 3 μήνες και δεν θα το θυμάται κανείς. Πάντα υπήρχε το trash αλλά τώρα έχει παραγίνει το κακό. Με την έννοια ότι δεν υπάρχει πλέον ο παραγωγός που θα το «κόψει» αυτό. Που δεν θα το αφήσει να περάσει. Είναι ο τάδε ας πούμε, ο οποίος λέει «μαμά» και και το ανεβάζει μόνος του και κάνει πέντε εκατομμύρια views και νομίζει ότι κάτι έγινε . Αυτόν δεν θα τον θυμάται κανένας σε ένα χρόνο. Ακόμα και τα πιτσιρίκια στο επόμενο «μπαμπά» θα ξεχάσουν το «μαμά» .
Ακούω λοιπόν απο κλασική μουσική, που ήταν και η βάση μου, μέχρι Sting, Queen και Χατζιδάκι και Τσιτσάνη.
Επηρεάζεσαι από άλλες μορφές τέχνης ;
Μ’ αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος ,πάρα πολύ ! Σχεδόν κάθε βδομάδα πάω σινεμά , το χειμώνα μπορεί να πηγαίνω και 2 φορές την εβδομάδα. Παρακολουθώ ότι είναι καλό, εμπνέομαι απο την σκηνοθεσία, την φωτογραφία, την κινηματογραφική μουσική που λατρεύω…
Έχεις χόμπι ασχολείσαι με κάτι άλλο ;
Κάποτε μου άρεσε πάρα πολύ το αεροπλάνο, φανατικά! Κόλλησα αρκετά, έμαθα να πετάω . Τώρα όσο μεγαλώνεις , λες δεν έχω καιρό για χάσιμο, οπότε γυρνάς πίσω στο αγαπημένο σου χόμπι που στη περίπτωση αυτή είναι η μουσική . Αυτό είναι ένα χόμπι που δεν θα σβήσει ποτέ, και ως τέτοιο θα βλέπω πάντα την μουσική.
Αντρέα , πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο κάνοντας ενορχηστρώσεις ;
Έχω ενορχηστρώσει το θέμα της ταινίας ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ του Νίκου Καλογερόπουλου που πρωταγωνιστούσε κιόλας και που το τραγούδησε ο Βασίλης. Επίσης έχω ενορχηστρώσει ένα κομμάτι του Ζουγανέλη στην ταινία ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ όπου το τραγούδησε η Ερωφίλη, γνωστή και ως η γυναικεία φωνή του συγκροτήματος ΤΡΙΦΩΝΟ . Εχω κάνει αρκετές ενορχηστρώσεις για θεατρικές παραστάσεις αλλά και πρωτότυπη μουσική. Θα ήθελα με τον κινηματογράφο να κάνω πολλά πράγματα , να κάνω μουσική για εικόνα, ακόμα και για ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Είναι κάτι που με εξιτάρει απίστευτα, και έχω τρομερή όρεξη για αυτό. Και συνθετικά και ενορχηστρωτικά. Βασικά αυτά τα δύο πάνε μαζί στην κινηματογραφική μουσική.
Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Παντελή Βούλγαρη στην θεατρική παράσταση «9 ΚΑΙ 5 « που παρουσιάστηκε στο κοινό για τρις συνεχόμενες σεζόν το ’15 και ’17 ; Επιμελήθηκες την ενορχήστρωση.
Ναι , όλο αυτό αποδείχτηκε τελικά εξαιρετική δουλειά, απο όλους. Ήταν πολύ ωραίο, και πραγματικά μας ανταπέδωσε όλη την δουλειά που ρήξαμε για να υλοποιηθεί. Πήγε τρεις σεζόν, είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, δεν το περιμέναμε ούτε εμείς .Η συμβολή του Παντελή έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο βεβαία. Είναι σπουδαίος άνθρωπος και σπουδαίος -δεν το συζητώ- σκηνοθέτης . Ήταν μια πολύ καλή στιγμή στη μουσική μου πορεία, ήταν πραγματικά κάτι πολύ ξεχωριστό και θα το θυμάμαι για πάντα, με πολλή αγάπη. Με τις ενορχηστρώσεις τώρα λίγο –πολύ με πήγε από μόνο του το πρότζεκτ. Σπουδαία τραγούδια, εξαιρετικό υλικό, οπότε ακολούθησα την αισθητική και το ένστικτο μου γράφοντας τις παρτιτούρες. Και βέβαια στις πρόβες με τα παιδιά που είναι ούτως ή άλλως πολύ καλοί μουσικοί όλοι, το ανεβάσαμε, θέλω να πιστεύω, εκεί που του άξιζε.
Αντρέα , δύο λόγια για τη συνεργασία σου με τον αξέχαστο Σταμάτη Μεσημέρη ..; Αν και δεν φτάνουν μόνο δύο …
Ο Σταμάτης ήταν κάτι σαν μέντορας μου . Τον θαύμαζα, ήταν πανέξυπνος άνθρωπος, και ήταν ο άνθρωπος που σε οποιαδήποτε δύσκολη ή εύκολη στιγμή ήταν ο πρώτος που θα έπαιρνα τηλέφωνο ή που θα επεδίωκα να συναντήσω. Μέναμε πολύ κοντά , ήμασταν κολλητοί, ήμασταν αδερφές ψυχές . Ήταν ένας άνθρωπος που με ενέπνεε, που με μια ματιά του μόνο , χωρίς να μου πει τίποτα, καταλάβαινα τι μαλακία είχα κάνει ή τί έπρεπε να έχω κάνει και δεν το έκανα. Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, μ ‘ αγαπούσε πολύ. Ήταν πολύ δύσκολος και περίεργος άνθρωπος αλλά και φοβερά ευαίσθητος. Ήταν ένας άνθρωπος που με πήγε πολύ μπροστά, με έσπρωξε πάρα πολύ, με εμπιστεύθηκε. Σε πολύ δύσκολες στιγμές, που είχα χάσει αρκετά τον εαυτό μου, ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να τον ξαναβρω. Μιλούσε πάντα με επιχειρήματα, ήταν λακωνικός και to the point!
Αφορμή για την γνωριμία με τον Σταμάτη στάθηκε ο δίσκος του Βασίλη «Χορεύω», όπου ο Σταμάτης έγραψε το «Ελλάς», το «Πόσες φορές»και το «Όχι σε ολα». Εκεί συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά. Ακολούθησαν τα «Πέτρινα καράβια», δίσκος που ενορχήστρωσα σε μουσική και στίχους του Σταμάτη, το «Ερωτοβρόχι» με τον Αλέξανδρο Χατζή, τα «Βατόμουρα», πάλι με τον Βασίλη και τα «Ξυπόλητα φεγγάρια», όπου εκεί εκτός απο τις ενορχηστρώσεις, έκανα και την ηχοληψία. Όλες τις δουλειές με τον Σταμάτη θα τις θυμάμαι και θα τις καμαρώνω.
Λοιπόν , μιας και μιλάμε για το Σταμάτη … Φέτος είδαμε πολλές εκπλήξεις από σένα …Μια από αυτές ήταν ο δίσκος «ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ «… «ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ « Μίλησε μας για τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Γιοκαρίνη και τον δίσκο για τον Σταμάτη .
Λοιπόν , ο Σταμάτης με τον Γιάννη ήταν επίσης πολύ καλοί φίλοι, δεν ήταν τόσο κοντά όσο εμείς, αλλά ήταν καλοί φίλοι. Πριν φύγει ο Σταμάτης τον φώναξε στο νοσοκομείο και του είπε « έχω τραγούδια, τα θες;». Τα πήρε ο Γιάννης με πολλή χαρά , και έφτασε τελικά να έχει 45 τραγούδια στο συρτάρι του. Έξι χρόνια αφότου έφυγε ο Σταμάτης, με παίρνει ο Γιάννης και μου ρίχνει την ιδέα! Έτσι κι έγινε! Βρήκαμε τους τραγουδιστές στους οποίους θα ταίριαζε το κάθε κομμάτι και χωρίς κανέναν ενδοιασμό είπαν όλοι ναι . Το παλέψαμε το πρότζεκτ, πήραμε αγαπημένους φίλους μουσικούς, το Στέφανο Δημητρίου, τον Βαγγέλη Πατεράκη και τον Γιάννη τον Αυγέρη, τον Γρηγόρη Γιαρέλη και τον Τάσο Σκούρα, οι οποίοι ήρθαν αφιλοκερδώς. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ήρθαν στο στούντιο και οι τραγουδιστές και οι μπάντες και το κάναμε. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους που έδωσαν ζωή σ’ αυτό το υλικό με τόση προθυμία και αγάπη. Μετά η άλλη αδερφή ψυχή, ο Βασίλης, το υλοποίησε αυτό, γιατί ναι μεν τον γράψαμε τον δίσκο αλλά πως θα κυκλοφορούσε; Οπότε ο Βασίλης έκανε την παραγωγή. Έγινε με πολύ κόπο, πολύ δύσκολο να μαζέψεις τόσους νοματαίους , να βρεις χρόνο και να του περισσεύει και του άλλου χρόνος απ’ τις δουλειές του, γιατί όλοι τρέχουμε, αλλά τελικά τα καταφέραμε! Είμαστε πολύ περήφανοι, κι εγώ και ο Γιάννης. Λέμε να το παρουσιάσουμε κάποια στιγμή τον Σεπτέμβρη –Οκτώβρη σε μια συναυλία, αν καταφέρουμε και μαζέψουμε όλους τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν, για να κάνουμε μια γιορτή προς τιμήν του φίλου μας του Σταμάτη.
Εκτός από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που συνεργάζεστε τα τελευταία 33 χρόνια με διαλλείματα, έχεις συνεργαστεί είτε στο στούντιο, είτε συναυλιακά και με άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Τσακνής, η Τάνια Τσανακλίδου και τόσοι άλλοι, αλλά και με νεότερους, όπως η Φρόσω Στυλιανού. Με ποιούς θα σε δούμε φέτος εκτός απο τον Βασίλη?
Δεν ξέρω!!…(γέλια). Θέλω να πω, πως ακριβώς επειδή η δουλειά μας δεν είναι μόνο τα live, αλλά περνάμε και ατέλειωτες ώρες στο στούντιο, πραγματικά δεν ξέρω απο Σεπτέμβρη για ποιόν θα είμαι πίσω απο την κονσόλα και το πιάνο! Το στούντιο, είναι σημείο συνάντησης τόσων πολλών καλλιτεχνών, μουσικών κλπ. Εκεί γράφουμε τραγούδια, ηχογραφούμε, σχεδιάζουμε διάφορα προτζεκτ…Πέρσυ για παράδειγμα δουλεύαμε μαζί με τον συνέταιρο μου στον στούντιο, μια φοβερή δουλειά που ετοιμάζει ο Δημήτρης ο Παπαδημητρίου. Φέτος σίγουρα κάποια απο τα όμορφα πράγματα της προηγούμενης σεζόν θα συνεχιστούν και κάποια νέα θα γεννηθούν.
Σε έχουμε δει επίσης να αναλαμβάνεις την μουσική επιμέλεια και τις ενορχηστρώσεις του τριήμερου φεστιβάλ για τα εικοσάχρονα του Σταυρού του Νότου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι το 2016, αλλά και πιο πρόσφατα, φέτος τον Μάιο, είχες την επιμέλεια και τις ενορχηστρώσεις του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού διήμερου φεστιβάλ «Παναγούλεια 2019» στον ‘Αγιο Δημήτριο. Πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι η υλοποίηση ενος τέτοιου πρότζεκτ?
Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο. Ήταν τεράστια πρόκληση για ‘μενα τα πρότζεκτ αυτά. Για να καταλάβεις, στην Τεχνόπολη συμμετείχαν 75 τραγουδιστές! Μιλάμε για καμιά εκατοπενηνταριά τραγούδια μέσα σε λίγες πρόβες! Θυμάμαι ότι σε εκείνη την καλοκαιρινή περιοδεία όλοι χαλάρωναν και εγώ έγραφα παρτιτούρες! Είχα όμως καλή ομάδα, διάλεξα εξαιρετικούς μουσικούς και τελικά και τα δύο αυτά φεστιβάλ στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Ήταν μεγάλη δικαίωση για ‘μενα και φυσικά η συνεργασία με τους διοργανωτές ήταν άψογη και στις δύο περιπτώσεις.
Πως έχει διαμορφωθεί η σχέση με το δικό σου υλικό μέσα στα χρόνια ; Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που ακούς και παίζεις το ρεπερτόριό σου ;
Κοίτα, αυτά που παίζω όλα αυτά τα χρόνια με το Βασίλη έχουν πάνω κάτω τον ίδιο άξονα ρεπερτοριακά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που παίζω. Δίνω πια περισσότερο βάρος στο να παίζω πιάνο και λιγότερο στα keyboards. Αυτό έρχεται με τα χρόνια, ανάλογα με το πόσο ωριμάζεις ως μουσικός αλλά και ως χαρακτήρας. Επιστρέφεις πάντα στην απλότητα μεγαλώνοντας..Με ρώτησες πριν για τη συνεργασία μου με την Φρόσω Στυλιανού. Αυτό που ήταν λοιπόν λίγο διαφορετικό στη ζωή μου μουσικά, σε σχέση με όλα αυτά τα χρόνια, ήταν αυτό το πρότζεκτ που κάναμε με τη Φρόσω, η οποία είναι μια νέα τραγουδοποιός, πολύ καλή μουσικός και τραγουδίστρια της νέας γενιάς. Μαζευτήκαμε μια ομάδα, η Φρόσω, εγώ, ο Στέφανος Δημητρίου και ο Γιώτης ο Κιουρτσόγλου. Τρίο πιάνο-μπάσο-τύμπανα και η Φρόσω μπροστά να τραγουδάει τα τραγούδια που γράφει και κάποιες διασκευές. Επιμελείται η ίδια μουσικά και πρακτικά σε πολύ μεγάλο βαθμό τα live της, βάζουμε κι εμείς φυσικά την προσωπικότητα μας στο παίξιμο και το αποτέλεσμα μας δικαιώνει. Έπαιξα περισσότερο πιάνο και μου άρεσε πάρα πολύ αυτό και έπαιξα και με αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς, και μάλιστα τρίο, που δεν είναι εύκολο πράγμα. Αυτό το πρότζεκτ είχε κάτι ξεχωριστό και εύχομαι να συνεχιστεί, αν φυσικά το θέλει και η Φρόσω..(γέλια). Αυτή ήταν μια συνεργασία κάπως ξεχωριστή και όχι mainstream επαγγελματική όπως ήταν όλα τα άλλα που έχω κάνει μέχρι τώρα. Ήταν πιο γκρουπιστικό και επίσης ρεπερτοριακά και ηχητικά ήταν διαφορετικό.
Πέρα απ’ τις ενορχηστρώσεις στο θέατρο και στον κινηματογράφο . Ντύνεις με μουσική τους στίχους της Σάννυ Μπαλτζή . Τίτλος « ΑΠΟΤΣΙΓΑΡΑ « Δίσκος «ΜΠΛΕΞΑΜΕ « Βασίλης Παπακωνσταντίνου .. τι άλλο θα μπορούσε να’ ναι ! Κυκλοφόρησε φέτος … και μια συνεργασία με την μικρή οθόνη .. Αφού τα «ΑΠΟΤΣΙΓΑΡΑ» κατά τη γνώμη μου έρχονται να ολοκληρώσουν τη σειρά ¨ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ¨ που θα δούμε το προσεχές Φθινόπωρο … πες μας κάτι γι’ αυτό …
Είναι μια καινούργια σειρά που θα παίζεται καθημερινά στον ALPHA και λέγεται ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Ρένας Ρώσση-Ζαίρη. Πρόκειται για σειρά των Κούλη Νικολάου και Αντρέα Γεωργίου, ένα ντουέτο που έκανε και το Τατουάζ, που είχε μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία. Ντύθηκαν λοιπόν οι τίτλοι με αυτό το κομμάτι . Ελπίζουμε να το αγκαλιάσει ο κόσμος και να το αγαπήσει όσο εμείς και ο Κούλης, ο οποίος ανήκει πλέον στην μουσική μας οικογένεια.
Αντρέα , ετοιμάζεις κάτι άλλο για τη χρονιά που μας έρχεται και αν ναι τι είναι αυτό ;
Ναι, αλλά δεν θέλω να πω ακόμα. Έχω πράγματα στο μυαλό μου που θέλω να κάνω και ίσως τώρα ειναι η κατάλληλη στιγμή να τα ξεκινήσω…
Ποιο είναι το όνειρό σου και πόσο κοντά είσαι να το πραγματοποιήσεις;
Να κάνω μουσική για κινηματογράφο. Κοντά εισαι πάντα αν μπορείς να το δεις να συμβαίνει.
Φαντάζομαι ο υπόλοιπος Αύγουστος είναι γεμάτος από περιοδείες με τον Βασίλη …
Ναι και ο μισός Σεπτέμβρης και παραπάνω …
Το Φθινόπωρο που σε βρίσκει πάλι με Βασίλη ;
Σε συναυλίες! Και μετά θα κάνουμε κάτι ωραίο με το Βασίλη, θα το μάθεις! Θα κάνουμε κάτι πολύ ωραίο και ξεχωριστό !
Αντρέα σε ευχαριστώ πολύ !!!
Καλή συνέχεια …
Γράφει η Σοφία Ψαρρά /”Ράδιο Κατάληψη”
