Κώστας Διαμαντόπουλος: Ο Σίσυφος… και οι άγονες προκηρύξεις ιατρών στην Ηλεία

Κώστας Διαμαντόπουλος: Ο Σίσυφος… και οι άγονες προκηρύξεις ιατρών στην Ηλεία

Από το 2016 μέχρι σήμερα και παρά τη στενότητα του κρατικού προϋπολογισμού καταγράφεται ένας «πληθωρισμός» θέσεων μονίμων ιατρών που προκηρύσσονται. Μόνο στην Ηλεία έχουν εγκριθεί 42 θέσεις συμπεριλαμβανομένων και των 6 που εγκρίθηκαν πρόσφατα. Διακινδυνεύοντας μια πρόβλεψη, τα «καθαρά κέρδη» που θα προκύψουν όταν ολοκληρωθούν οι σχετικές διαδικασίες θα είναι κατώτερα των επιθυμητών.

Η συνήθης κάλυψη από ήδη υπηρετούντες επικουρικούς, ο αριθμός των οποίων αυξήθηκε σημαντικά την περίοδο 2016-2019, οι άγονες διαδικασίες σε ειδικότητες όπως η Παθολογία, το φαινόμενο να προσλαμβάνονται και στη συνέχεια να παραιτούνται επιλέγοντας τη μόνιμη θέση που πραγματικά επιθυμούσαν και οι αναγκαστικές συνταξιοδοτήσεις, παράγουν ένα «αλγεβρικό άθροισμα» που παραπέμπει στο μύθο του Σίσυφου. Προφανώς αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην Ηλεία…

Η πρωτοφανής εκροή πτυχιούχων την περίοδο της κρίσης προκαλεί μια αναντιστοιχία προσφερόμενων θέσεων και πραγματικής ζήτησης που δυσχεραίνει την κάλυψη τους ιδιαίτερα στις περιφερειακές μονάδες του συστήματος.

Οι χαμηλές αμοιβές, τα εξαντλητικά ωράρια, τα στενά περιθώρια επιστημονικής εξέλιξης και η μετατροπή του συστήματος υγείας σε πεδίο βίαιων και οριζόντιων περικοπών την περίοδο 2010-2015 υποχρέωσαν το ιατρικό προσωπικό να αναζητήσει επαγγελματική διέξοδο είτε στο εξωτερικό είτε στον ιδιωτικό τομέα.

Αρκούν όμως τα οικονομικά κίνητρα για να καταστεί το ΕΣΥ περισσότερο ελκυστικό; Παρά το συγκοινωνιακό της αποκλεισμό (οδικό και σιδηροδρομικό) η Ηλεία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δυσπρόσιτη ή μειονεκτική περιοχή με όρους αυστηρά γεωγραφικούς. Τυχόν ένταξη στις άγονες και προβληματικές περιοχές  Α’ κατηγορίας θα βελτιώσει μεν τις αποδοχές, κρύβει όμως «παγίδες» όπως η δυνατότητα μετάθεσης του μόνιμου ιατρικού προσωπικού σε μονάδα που επιθυμεί μετά την πενταετία μετατρέποντας το νοσοκομείο σε «διαμετακομιστικό κέντρο» σε βάρος της βιώσιμης λειτουργίας του και μεταθέτοντας το πρόβλημα διαρκώς για το μέλλον. Ενδεχόμενη ένταξη στη Γ’ ζώνη θα αυξήσει τον αριθμό των εφημεριών των ήδη υπηρετούντων επιδεινώνοντας περαιτέρω τις συνθήκες εργασίας.

Στην Ηλεία το πρόβλημα εντοπίζεται στις εγγενείς αδυναμίες της διάρθρωσης του νοσηλευτικού χάρτη. Προφανώς ένα πιο ευέλικτο σύστημα αμοιβών, που θα ενισχύει περιοχές περιορισμένου ενδιαφέροντος και κλινικές κυρίως ειδικότητες μειωμένης διαθεσιμότητας, θα βοηθούσε. Το ιατρικό προσωπικό όμως εκτός από αξιοπρεπείς αμοιβές αναζητά ασφάλεια και επιστημονική εξέλιξη.

Ο κατακερματισμός του, η ανορθολογική του κατανομή ακόμα και στο «μείγμα» των θέσεων που προκηρύσσονται και η λογική του «λίγοι εδώ λίγοι εκεί για να ‘ναι όλοι ικανοποιημένοι» δεν εμπεδώνουν αίσθημα ασφάλειας και περιορίζουν τα περιθώρια εξέλιξης καθιστώντας το σύστημα υγείας στο νομό μη ελκυστικό. Η πυκνότερη διάταξη του υπάρχοντος ιατρικού δυναμικού στο νοσοκομειακό τομέα  στην Ηλεία θα συνιστούσε το ισχυρότερο κίνητρο για την επιλογή και κυρίως την παραμονή των νέων ιατρών στην περιοχή.