Ήδη γράφτηκαν και θα ειπωθούν πολλά για το έργο του Μήτσου Χατζηγιάννη. Αισθάνομαι όμως βαθιά την ανάγκη, κυρίως, να αναφερθώ για την δημιουργική και ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία του.
Με κληρονομικές ρίζες από τον παππού του, δήμαρχο του Δήμου Μυρτουντίων. Προφανώς, θα ήθελε να τον ξεπεράσει. Νομίζω, ότι τα κατάφερε, με διακριτές διαφορές όμως. Ήταν οραματιστής, θέλοντας να δώσει στα Λεχαινά τη παλιά τους αίγλη, στην εμφάνιση και, κυρίως στα πολιτισμικά. Πεζοδρομήσεις, όπως ο δρόμος προς το σιδηροδρομικό σταθμό, με τις ακακίες, την ανασύσταση της Φιλαρμονικής Λεχαινών, τη διεκδίκηση και τελικά την παραχώρηση των εμβληματικών αποθηκών του ΑΣΟ, που σύντομα μπαίνουν πολιτιστικοί φορείς. Στήριξε στα πόδια του, την ποδοσφαιρική ομάδα, τον Ηλειακό, το νέο δημαρχείο των Λεχαινών και, σε συνεργασία με το Δήμο Λιοσίων, τη κατασκευή του παραθεριστικού κέντρου L.M. Village στη Μυρσίνη, που σήμερα φιλοξενεί τους κατατρεγμένους Σύριους πρόσφυγες. Πολλά πράγματα, όπως το Πνευματικό Κέντρο της δωρεάς Πονήρη, που αγόρασε και το διπλανό οικόπεδο, δε πρόλαβε να κάνει.
Είχε τη γνωστή λεχαινίτικη μούρλια, που, μάλλον, οφείλεται στο νερό από τη πηγή του Αγίου Γεωργίου, που τότε υδροδοτούσε τα Λεχαινά. Μια μούρλια που τον καθιστούσε ανήσυχο, ακούραστο, διεκδικητικό, πιεστικό και όλα αυτά με μια συνεχόμενη και ευρηματική αθυροστομία. Πειραχτήρι, καλαμπουρτζής και φαρσέρ. Στο δημαρχείο είτε στη Νομαρχία, τον περίμεναν για να τους φτιάξει τη μέρα, αλλά και για να εργαστούν με συνέπεια.
Κάποτε, ο Κ. Λαλιώτης, που τον συναντούσε ως υπουργός Υποδομών, μου είχε πει γελώντας, «που τον βρήκατε αυτόν τον δήμαρχο, του κάνω ότι ζητήσει βρίζοντας με…». Τις αποθήκες του ΑΣΟ τις πήρε από τον, τότε υπουργό Γεωργίας Γ. Ανωμερίτη, με τη βοήθεια του Μητροπολίτη Ζακύνθου, που, αν και δεν τον γνώριζε, τον επισκέφτηκε για να του συμπαρασταθεί, επειδή τον είχαν βάλει στο στόχαστρο οι εφημερίδες για κάποιες δηλώσεις του, και αφού τρέλανε τον Δεσπότη και το γραφείο του, τον στράτευσε για υποχωρήσει ο υπουργός, όπως και έγινε…
Με εμένα είχαμε αναπτύξει μια ωραία σχέση. Με συμβούλευε και με καθοδηγούσε, με ενημέρωνε για τα ντόπια ζητήματα και ποιες πρωτοβουλίες να πάρω. Για κάποιους περίεργους μου έλεγε «γράφτους στα αρχ…ια σου»!
Και καρκίνο του με χιούμορ και με βρισιές τον αντιμετώπιζε «να πάει να πηδ..χθεί»
Σιγά σιγά τύποι καλαμπουρτζήδες και φαρσέρ, άκακοι, αγαπημένοι αλλά ικανοί και με κύρος, όπως ο Μήτσος φεύγουν. Το τσαγκαράδικο του Παράσχη, ερημώνει…
Στην Ασπασία, τον Θοδωρή, τη Φένια, τον Πάνο σίγουρα θα απαλύνεται ο πόνος τους από την αγάπη και την υστεροφημία του Μήτσου.
Μάκης Μπαλαούρας
