Τον Μανώλη είχα την τύχη να τον γνωρίσω από πολύ μικρό παιδί.
Ήταν ο καλός φίλος των γονιών μου που ερχόταν αβίαστα από την Αμαλιάδα στο Πελόπιο (35χλμ) για να προσέχει εμένα και το Δημήτρη, όταν οι γονείς μου έλειπαν εκτάκτως.
Ήταν ο συνεπής οικογενειάρχης που ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά και τη σύζυγό του που υπεραγαπούσε.
Ήταν ο έντιμος αγωνιστής που δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία της δημοκρατίας και του αγώνα, με ανιδιοτέλεια, ευπρέπεια και συντροφικότητα.
Ήταν ο «δάσκαλος» για τους μαθητές του και όλους όσοι είχαν την τύχη να διδαχθούν από τη στάση ζωής του.
Ήταν από τους πρώτους, ίσως και ο πρώτος, που αγκάλιασε την πρώτη μου προσπάθειά το 2007 όταν με προλόγισε στην Αμαλιάδα λέγοντας «ήρθε η ώρα να ακολουθήσουμε τις επιλογές που θα κάνουν τα παιδιά μας».
Εγκάρδιος φίλος του πατέρα μου, στήριγμα της οικογένειάς μου, τον θυμάμαι πάντα δίπλα μας, πάντα δίπλα μου.
Με μια τέτοια ανάμνηση, τον αποχαιρετώ προσωρινά…
(Φωτογραφία από την ομιλία των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ στους ετεροδημότες της Αθήνας τον Ιανουάριο 2015)
