Ο άνθρωπος πίσω από τα γνωστότερα και μακροβιότερα «Μονοπάτια» του ελληνικού ραδιοφώνου

[ad_1]

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ευθυμίου θυμάται άγνωστες ιστορίες πίσω από συνεντεύξεις με μεγαθήρια του λαϊκού τραγουδιού και τις μοιράζεται με το news.gr

Είναι ο άνθρωπος πίσω από τα γνωστότερα «Μονοπάτια» του ελληνικού ραδιοφώνου. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ευθυμίου μέσα από τη συχνότητα 97,1 του Ant1, από το 1995 έως και το 2010 ήταν πιστός στο μεταμεσονύχτιο ραντεβού με τους ακροατές του αφού τους έδειχνε το δρόμο για τα «Λαϊκά Μονοπάτια».

Την συνεργασία του με τον Ant1 την έληξαν αδόξως όμως τα μονοπάτια συνεχίζονται μέχρι και σήμερα με το δικό τους διαδικτυακό ραδιόφωνο (www.laika-monopatia.gr) και πλέον γίνει υπάρχουν και σε έντυπη μορφή με τίτλο: «Λαϊκά Μονοπάτια, Η ιστορία και οι συνεντεύξεις μια ζωής».

Από τη Σοφία Πελεκάνου

Τα πρώτα βήματα του επίμονου δημοσιογράφου έγιναν όταν ακόμα ήταν στο γυμνάσιο αφού είχε κατασκευάσει πειρατικό ραδιόφωνο στα μεσαία και έκανε εκπομπές ασχολούμενος με το λαϊκό τραγούδι.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και όταν το ραδιόφωνο έγινε νόμιμο (1987) πήρε συνεντεύξεις από μεγαθήρια του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Κάθε συνέντευξή έχει και μια ιστορία με άρωμα «λαϊκού ξύλινου πάλκου».

Ο Γιάννης Ευθυμίου, θυμάται και εξιστορεί ορισμένες από αυτές τις «ασπρόμαυρες» ιστορίες στο news.gr.

Η συνέντευξή με τον άρχοντα της πίστας που κατέληξε σε επικίνδυνη αποστολή

Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο ταινίας, όμως είναι τα όσα αντιμετώπισε ο Γιάννης Ευθυμίου μέχρι να μπορέσει να πάρει συνέντευξή από τον άρχοντα της πίστας Τόλη Βοσκόπουλο.

«Η πιο δύσκολη συνέντευξή που έχω πάρει ήταν αυτή του Τόλη Βοσκόπουλου. Δούλευα τότε στο δημοτικό ραδιόφωνο της Λαμίας, στα Πολύχρωμα 95,1 και έπρεπε να έρθω στην Αθήνα. Είχαμε κλεισμένο ραντεβού για Κυριακή στα Παλιά Δειλινά στις 7 το απόγευμα. Πηγαίνω να φορτώσω το «παπί» στο τρένο αλλά είχε πέσει ένας κορμός δέντρου στις γραμμές πάνω στο βουνό και δεν μπορούσε να ξεκινήσει ο συρμός. Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ είχαν απεργία Δεκέμβρης μήνας, καταχείμωνο, αλλά τι να κάνω; Να έχανα τη συνέντευξή; Βούτηξα το «παπί» και σε τέσσερις ώρες είχα φτάσει Αθήνα.

Πήγα στο μαγαζί και χτύπησα τη πόρτα. Βγήκε ο σωματοφύλακας, και μου είπε: «δεν μπορεί να σας δεχτεί, μόλις έδιωξε δυο συναδέλφους σας από εφημερίδες» και μου έκλεισε τη πόρτα στα μούτρα. Σαλτάρω πάνω από τη μάντρα και μπαίνω μέσα. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα λυκόσκυλο και κάνει κίνηση να μου ορμήσει, βούτηξα ένα καφάσι με μπύρες και το αμόλησα. Από τη φασαρία βγήκε έξω ο σωματοφύλακας και μου ζήτησε τον λόγο. Του λέω: Θα κάνουμε μια συμφωνία, θα του πεις ότι είμαι εδώ και περιμένω να μου πει ο ίδιος ότι δεν θέλει. Επειδή ήρθα από τη Λαμία με το μηχανάκι, όταν μου πει ότι δεν θέλει θα σηκωθώ να φύγω. Ευτυχώς με άκουσε και σε δυο λεπτά βγήκε ξανά η «ντουλάπα» και με ενημέρωσε πως θα με «δεχτεί» αναφέρει ο Γιάννης Ευθυμίου στο news.gr.

Οι… φασαρίες πίσω από δυο συνεντεύξεις

Το 1995, εργαζόταν στο περιοδικό Dolce Vita του επιχειρηματία Σαράντη Παπαχριστόπουλου. «Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα και ο πρώτος μου ο εργοδότης ο Σαράντης» μετά «Τα Νέα» που δούλευα νυχτερινός αστυνομικός συντάκτης» λέει ο Γιάννης Ευθυμίου και θυμάται τις δυο φορές που οι συνεντεύξεις του έγιναν αιτία για… φασαρία!

«Η πρώτη φορά που έγινε φασαρία ήταν το 1995. Είχα πάρει συνέντευξή από τον Χρήστο Νικολόπουλο. Αρχικά δεν ήθελε να μου δώσει αλλά επειδή είναι φίλος και για να με βοηθήσει μου την έδωσε και μου έδωσε και φωτογραφίες. Μου τόνισε όμως πως δεν έχει εμπιστοσύνη στους άλλους γιατί όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει: «άλλα λέμε και άλλα βάζουν». Εγώ του υποσχέθηκα πως ότι γράψω στο κασετόφωνο έτσι ακριβώς θα μπει. Έλα μου όμως που η τότε διευθύντρια του περιοδικού, η Βίκυ η Μπατάγια, για να πουλήσει φύλλα πιάστηκε από μια φράση που έλεγε ο Χρήστος μέσα πως μικρός έπαιζε σε πανηγύρια μπουζούκι για να επιβιώσει και έβαλε τίτλο στο εξώφυλλο: Χθεσινός πανηγυρτζής σημερινός βιρτουόζος. Το είδε τότε ο Νικολόπουλος και φυσικά με πήρε τηλέφωνο έξαλλος.»

«Η δεύτερη φορά που έγινε φασαρία ήταν όταν είχα πάρει συνέντευξή στον συχωρεμένο τον Γιώργο Λουγκανίδη, τον γυμναστή του Πρωινού Καφέ. Εκείνη την εποχή ο Πέτρος Κωστόπουλος είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό του στο «Κλικ» ένα άρθρο στο οποίο ανέφερε τους δέκα πιο προικισμένους άνδρες της Ελλάδος. Ανάμεσα στα ονόματα ήταν και του Λουγκανίδη. Στη συνέντευξή τον ρώτησα: Τι έχεις να πεις που σε αναφέρει στη λίστα; Εκείνος μου απάντησε: Ε! Τι να πω; Δεν τον έχω μετρήσει και με χάρακα!

Την επόμενη μέρα, βγαίνει το περιοδικό με τίτλο στο εξώφυλλο: Γιώργος Λουγκανίδης: Δεν τον έχω μετρήσει και με χάρακα!

Εκείνη τη μέρα έγινε χαμός στον Πρωινό Καφέ. Τον κυνηγούσαν από πίσω με το περιοδικό και του έλεγαν: Τι έγινε Γιωργάκη; Τον μέτρησες με χάρακα;  Έ, όπως ήταν φυσικό, με πήρε τηλέφωνο και μου τράβηξε ένα… χεσίδι!

Στην αρχή, τον πείραζε τον Γιώργο το συγκεκριμένο θέμα, μετά το φιλοσόφησε και το είχε ρίξει στη πλάκα» λέει και δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνηση του για τον Γιώργο Λουγκανίδη ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 31 ετών σε τροχαίο.

Η γνωριμία με τον μύθο του λαϊκού τραγουδιού, Στέλιο Καζαντζίδη, ένα βράδυ σε ένα σκάφος

«Όπως είναι φυσικό ο καθένας θα προσπαθούσε να ξεκινήσει τις αναζητήσεις του με τον μύθο του λαϊκού τραγουδιού, τον βάρδο των βάρδων στο ελληνικό πεντάγραμμο» αναφέρει ο Γιάννης Ευθυμίου για τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Πώς βρέθηκαν οι δυο τους στη ίδια παρέα και πώς τραβήχτηκε η φωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου του.

«Ένα βράδυ με πήρε ο συγχωρεμένος ο Γεραμάνης τηλέφωνο και μου λέει: Ο Στέλιος και εγώ και μερικοί άλλοι θα μαζευτούμε σε ένα σκάφος να ψήσουμε, να παίξουμε με τη κιθαρίτσα και να πιούμε και κανένα κρασί. Θες να έρθεις;

Εννοείται πως πήγα αμέσως και η φωτογραφία που είναι στο εξώφυλλο είναι από εκείνο το βράδυ» λέει στο news.gr

Ο Ζαμπέτας που «κάρφωνε» τις νότες και τα ζωντανά τραγούδια για να τον θυμάται ο κόσμος

Ο Γιώργος Ζαμπέτας καλοδέχτηκε τον Γιάννη Ευθυμίου στο σπίτι του ενώ τον περίμενε στη πόρτα με τις πιτζάμες και το οξυγόνο στη μύτη.

«Όταν πήγα στο σπίτι του, έκαναν πρόβα και μου λέει τότε ο Ζαμπέτας: Γιαννάκη κάτσε να γράψεις δυο τρία κομματάκια να έχεις να τα παίζεις όταν εγώ δεν θα ζω για να με θυμάται ο κόσμος» θυμάται ο δημοσιογράφος.

«Ρε δάσκαλε τι το θες το παλιοτσίγαρο και το καπνίζεις, αφού σε πειράζει και είσαι και με το οξυγόνο του είπα κάποια στιγμή. ‘Έλα ρε Γιαννάκη, έξι μήνες ζωής έχω, άσε με να το ευχαριστηθώ’ μου είπε και έμεινα κάγκελο» λέει ο Γιάννης Ευθυμίου και προσθέτει: «Όταν έπιανε το μπουζούκι ο Ζαμπέτας τις κάρφωνε τις νότες. Είχε μάθει να παίζει με το μπουζούκι πάνω από το κεφάλι γιατί όταν ήταν μικρός τον είχε δει ο πατέρας του να παίζει και επειδή τότε το μπουζούκι ήταν συνδεδεμένο με το χασίς είχε φάει βρωμόξυλο. Ο πατέρας του το κρέμαγε στο κουρείο και έτσι εκείνος έμαθε να παίζει με το μπουζούκι κρεμασμένο!» λέει στο news.gr.

Στις ιστορίες και τις συνεντεύξεις μιας ζωής του Γιάννη Ευθυμίου περιλαμβάνονται στο βιβλίο του οι Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Ρίτα Σακελλαρίου, Θόδωρος Δερβενιώτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώργος Ζαμπέτας, Βίκυ Μοσχολιού, Απόστολος Καλδάρας, Τόλης Βοσκόπουλος και Μαρινέλλα αποκαλύπτονται δε στον δημοσιογράφο και στους αναγνώστες, ταξιδεύοντας τους σε μια άλλη εποχή, ρομαντική και λαϊκή όπως ακριβώς είναι και τα Μονοπάτια του δημοσιογράφου…

Σχετικά Tags
ραδιοφωνο Γιάννης Ευθυμίου