Αν κάτι μας υπενθύμισε, αν και με οδυνηρό τρόπο, ο κορονοϊός με την πανδημία του, είναι η σπουδαιότητα και η αξία κάθε κοινού (δημόσιου) κτήματος είτε αυτό είναι το σύστημα υγείας είτε ο δημόσιος χώρος με το πράσινο που (ή που θα πρέπει να) τον διαμορφώνει.
Ειδικά το πράσινο (δέντρα, θάμνοι, λουλούδια,) είναι το αναντικατάστατο αντίδοτο στις σύγχρονες μάστιγες της αστικής ζωής, το στρες και την ατμοσφαιρική ρύπανση, τις τόσο επιβαρυντικές για την ανθρώπινη υγεία, πόσο δε μάλλον στις τωρινές ιδιαίτερα στρεσογόνες συνθήκες που διαβιούμε. Δυστυχώς όμως, αυτό τον υγειονομικό κατ’ουσία θησαυρό τον υποτιμούμε διαχρονικά σε βαθμό κακουργήματος. Αντίθετα σε άλλες πόλεις – μεγάλες ή μικρές – έχουν εστιάσει σε αυτό κι έχουν αποκτήσει σημεία και χώρους πρασίνου τόσο επιμελώς σχεδιασμένους με βάση συνδυασμένες γνώσεις (συνέργειες γεωπονίας, ιστορίας, αρχιτεκτονικής περιβάλλοντος, φιλοσοφίας, γλυπτικής κ.ά.) που καταφέρνουν να δρουν αγχολυτικά και να χαρίζουν στιγμές μοναδικής ευτυχίας σε ντόπιους κι επισκέπτες.
Πίσω στα καθ’ημάς παρατηρούμε ότι απέχουμε πολύ από τη συνειδητοποίηση της αξίας αυτής, ίσως γιατί υπάρχει ακόμα σε αφθονία πέριξ του αστικού ιστού (περιαστικό πράσινο). Αυτό όμως δεν μας προσφέρει κανένα άλλοθι για να καταστρέφουμε το ήδη υπάρχον. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο σε πολιτισμένα κι ευαίσθητα αυτιά, όντως αυτό συμβαίνει με τον εξής συνηθέστατο τρόπο: Ο αρμόδιος για το πράσινο σε κάθε δήμο δίνει εντολή σε μερικούς υπαλλήλους ή αναθέτει σε έναν εργολάβο να «κλαδέψουν» τα δέντρα, χωρίς την παρουσία ενός γεωπόνου, δασοπόνου ή δασολόγου ή τουλάχιστον κάποιου σχετικού, ώστε να μην αποκαλυφθεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας μια καταθλιπτική εικόνα, όπως αυτή που παραθέτουμε από την περιοχή, αλίμονο, της Αρχαίας Ολυμπίας.
Κύριοι αρμόδιοι για το πράσινο στους Δήμους, σας εκλιπαρούμε: Μην δίνετε τόσο εύκολα κι αβασάνιστα εντολή κλαδέματος σε «ομέρπριόνιδες» που μόνον απωθημένα βγάζουν πάνω στα άμοιρα δέντρα, που δεν μπορούν να φωνάξουν την ώρα που τα κατακρεουργούν και μάλιστα σε καλοκαιρινή εποχή. Έχουμε τόσα άλλα να λυπηθούμε στους δύσκολους καιρούς μας, ας επιτρέπουμε τουλάχιστον στα δέντρα να μας ομορφαίνουν κι όχι να μας πικραίνουν.
