Στη χώρα που το «εμείς» πέθανε νωρίς…

Χρήστος Αθανάσουλας: Στη χώρα που το «εμείς» πέθανε νωρίς…

Χθες πήρα αυτό το «γράμμα» από μια μακρινή πόλη της Ελλάδας (σκόπιμα δεν την αναφέρω) από τον Λ.Π. , τον άνθρωπο που μου ενέπνευσε τη δημιουργία του «Κοινωνικού Φροντιστηρίου Πύργου», με συμβούλευσε και με καθοδήγησε τα πρώτα χρόνια.

Είχε φτιάξει πρώτα αυτός στην πόλη του «Κοινωνικό Φροντιστήριο» που το λειτούργησε για πολλά χρόνια και τελικά έκλεισε, αφού στο μεταξύ τον έτρεξαν και στα δικαστήρια, οι …του «κλάδου»…

Χωρίς σχόλιο από την πλευρά μου, διαβάστε το:

Χρήστο, σε χαιρετώ!

Παρακολουθώ την προσπάθειά σου και σε συγχαίρω για τις αντοχές σου ακόμα…

Να ξέρεις πως ό,τι καλό γίνεται στον κόσμο, συμβαίνει πάντα λόγω κάποιων μεμονωμένων ατόμων τα οποία τυχαίνει να έχουν κοινωνικές ευαισθησίες και μπορούν να γίνονται οι «μαέστροι μιας ορχήστρας».

Όταν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, πάψουν να υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, τα πάντα παύουν και διαλύονται.

 Άρα η συμβολή των χαρισματικών ατόμων στο χτίσιμο της ιστορίας είναι, αναντίρρητα, καθοριστική.

Γιατί τα λέγω αυτά.

Σήμερα το πρωί συνάντησα στην πόλη μου τον Διευθυντή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Σ’ αυτό το σχολείο – που ισοδυναμεί με τις τρεις τάξεις Γυμνασίου – φοιτούν άτομα ανεξαρτήτως ηλικίας, τα οποία κατά τη νεότητά τους πήγαν μονάχα στο Δημοτικό. Και παίρνουν απολυτήριο Γυμνασίου ύστερα από διετή μονάχα φοίτηση.

Ο Διευθυντής λοιπόν αυτού του σχολείου, που είναι και γνωστός μου, με παρακάλεσε να αναλάβω και να κάνω δωρεάν μαθήματα σε παιδιά τσιγγάνων, τα οποία είναι ήδη γραμμένα ως μαθητές στο δικό του σχολείο αλλά είπε: «δεν ξέρουν την τύφλα τους». Δηλαδή αγνοούν βασικές γνώσεις ανάγνωσης και γραφής του Δημοτικού.

Εγώ τον ρώτησα για ποιον λόγο δεν αναλαμβάνουν την φροντιστηριακή εκπαίδευση αυτών των ατόμων καθηγητές του δικού του σχολείου, μονάχα απευθύνονται σε μένα, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αποσύρθηκα πλέον από το προσκήνιο.

Ο Διευθυντής μού απάντησε – που είναι και αριστερών φρονημάτων και “προοδευτικός” – ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να βάλουν στο κεφάλι τους τέτοιους επιπλέον μπελάδες.

Και όταν πάλι εγώ με τη σειρά μου τον ρώτησα “γιατί πρέπει εγώ να φορτωθώ τους δικούς σας μπελάδες;”, μου απάντησε

– “γιατί εσύ είσαι αυτός που είσαι”.

………………….

Εγώ βέβαια τού απάντησα πως το δικό μου φροντιστηριακό σχήμα έκλεισε οριστικά και έδωσε στην κοινωνία ό,τι είχε να δώσει. Αν δημιουργούσε το φροντιστήριό μου φιλοσοφία εθελοντισμού, αυτό θα είχε φανεί. Φαίνεται όμως πως δεν κατάφερε να γεννήσει τέτοια φιλοσοφία στην Ελλάδα του χυδαίου ατομισμού.

Στη συνέχεια μού είπε ο Διευθυντής αυτός, αφού είδε πως από την πλευρά μου δεν υπήρχε φως, ότι θα απευθυνόταν στο Δήμαρχο με την ελπίδα ότι ο Δήμαρχος ίσως θα μπορούσε επί πληρωμή βέβαια να προσλάμβανε τίποτε άνεργους δασκάλους για να κάνουν ενισχυτικά μαθήματα στα τσιγγανόπαιδα.

Ευχήθηκα ευόδωση στις προσπάθειές και έφυγα.

Συμπέρασμα:

«όσο λειτουργούν σε κάποιους χώρους προσφοράς μερικοί φωτισμένοι άνθρωποι, παράγεται κάποιο έργο. Όταν όμως φεύγουν αυτοί, τα πάντα σταματούν. Αυτός δυστυχώς είναι ο νόμος της Ιστορίας. Όλα τα άλλα περί «μαζικών κινημάτων» και «λαϊκής συμμετοχής» είναι γραφικότητες για τους αφελείς».

Εύχομαι να έχεις ακόμα αντοχές.

Όταν κάποια στιγμή, για τους δικούς σου λόγους, σταματήσεις – κάτι εντελώς σεβαστό και ανθρώπινο – έλα να τα ξαναπούμε:

όλο αυτό που έστησες μονομιάς θα ξεφουσκώσει.

Διότι στη νεοελληνική κοινωνία, που είναι μια κοινωνία εντελώς διεφθαρμένη και χυδαία ατομικιστική, τίποτα δεν μπαίνει πιο ψηλά από το «εγώ».

Το «εμείς» δεν υπάρχει σ’ αυτή τη Χώρα. Καλό κουράγιο λοιπόν ώστε να αντέχεις τη γαϊδουριά!!!