Γράφει ο Χάρης Μικελόπουλος: Λεωφορείον ο Πόθος
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ
Όπου πόθος,η ελπίδα και η διάθεση να δούμε κάτι να κινείται στην πόλη.Όπου πόθος,η ανάγκη να νιώσουμε ότι έχουμε κάτι να προσφέρουμε στους άλλους.
Πολλές φορές όμως ο πόθος παραμένει ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτο κι ατελές ίσως και να οδηγεί στην απογοήτευση.Γιατί μπορεί να είναι πόθος μόνον από την μια πλευρά,ενώ η άλλη δεν τον νιώθει κι ούτε τον επιθυμεί.Γιατί η μια πλευρά δεν μπορεί να τον προκαλέσει στην άλλη.
Κάπως έτσι,περιμένουμε τους ξένους.Κάπως έτσι ονειρευόμαστε μιαν άλλη πόλη.Κάπως έτσι έχουν περάσει τα χρόνια και κάπως έτσι θα πορευόμαστε όσο είμαστε ανέτοιμοι και αδύναμοι.
Να αναφερθώ ακόμα μια φορά στα χαμένα χρόνια που είναι πάρα πολλά; να αναφερθώ στην έλλειψη σχεδιασμού και οράματος; να αναφερθώ στην αδυναμία σύμπνοιας και ομόνοιας;
Πως θα καταφέρουμε να κάνουμε την πόλη άραγε επισκέψιμη;Γίνεται;
Οι περισσότεροι είναι σίγουροι ότι ο Πύργος θα παραμείνει μια αδιάφορη επαρχιακή πόλη όπως ακριβώς είναι τώρα.Έχουν άδικο; Όχι.
Δεν υπάρχουν τα εχέγγυα ότι θα αλλάξει αυτή η κατάσταση,δεν υπήρχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.Δεν μοιάζει,είναι γερασμένη αυτή η πόλη.Δεν μπορεί να ανανεωθεί,χάνει συνέχεια το πιο δυναμικό κομμάτι της,την νεολαία,που δεν αναπληρώνεται παρά δυσανάλογα.
Τι συμβαίνει στις άλλες πόλεις και δείχνουν να αναπτύσονται,να γίνονται τόπος προορισμού,να δυναμώνουν ολο και περισσότερο;
Συμβαίνει να έχουν προσπαθήσει πολύ,να έχουν παράξει έργο,να έχουν αξιοποίησει την πολιτιστική τους κληρονομιά ή τον φυσικό τους πλούτο.Να έχουν δημιουργήσει καινούργια πράγματα όταν δεν υπήρχαν.
Κι εμείς; Δυστυχώς παραμένουμε ουραγοί.Δεν δημιουργούμε,δεν παράγουμε,δεν στηρίζουμε,δεν σκεφτόμαστε,δεν επιλύουμε.
Τι συμβαίνει στον Πύργο αυτή την στιγμή με τις υπάρχουσες υποδομές,τα κτίρια,δημοτικά ή όχι,τις πλατείες,τους ανοιχτούς χώρους,την ιστορία μας,την παράδοσή μας;
ToMανωλοπούλειο παραμένει κτίριο φάντασμα.Δεν ξέρουμε πότε θα αναπαλαιωθεί,αν θα αναπαλαιωθεί και τι πρόκειται να γίνει εκεί.
Το κτίριο Παπαγιάννη έχει καταρρεύσει εσωτερικά,χάθηκαν οι οροφογραφίες του,σε λίγο θα διαλυθεί και η πρόσοψή του,δεν έχει απομείνει παρά η μισή.Δεν ξέρουμε τι θα απογίνει,δεν ξέρουμε γιατί το κρατάμε ακόμα όρθιο όσο αντέχει,δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός στην Υψηλάντου δεν υφίσταται ουσιαστικά.Χορτάριασαν οι γραμμές,τα τρένα χάθηκαν,το κτίριο καταθλιπτικό και άδειο.
Το βιομηχανικό κτίριο «Δήμητρα» στέκεται ακόμα αγέρωχο παρά τα εκατό του χρόνια,εμβληματικό ως προς το ύψος του και την ιστορία του,περνά απαρατήρητο τελικά και ζει με το παρελθόν του σαν στοιχειωμένος πύργος μέσα στο κέντρο της πόλης.
Ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός και αργότερα υπνωτήρια του ΟΣΕ ρημάζει.Κουβαλά όλη την ιστορία του τρένου της Ελλάδας του 19ου αιώνα,ως η πρώτη γραμμή μετά την Αθήνα.Δεν γνωρίζει κανείς τι συνέβαινε εκεί,δεν βλέπει κανείς την ιστορία του,δεν μαθαίνει κανείς τον λόγο ύπαρξής του.Και δεν ξέρει κανείς πότε θα αναπαλαιωθεί και τι θα γίνει.
Η παλαιά Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου στην 28ης Οκτωβρίου έχει καλυφθεί υπό τον φόβο κατάρρευσης.Κανείς δεν γνωρίζει την τύχη της.
Το πάρκο ΣΠΚ παραμένει κλειστό.ΣΠΚ σημαίνει Σιδηρόδρομος Πύργου Κατακόλου.Καμία αναφορά στο πάρκο για το τρένο.Αντίθετα τοποθετήθηκαν οι προτομές επιφανών Πυργιωτών που δεν έχουν όμως σχέση με τον χώρο.Σε οποιαδήποτε άλλη πόλη αυτό θα ήταν πάρκο τρένου.
Το εργοστάσιο Ξυστρή δεν έχει βρει ακόμα προσανατολισμό.Δείγμα νεώτερης βιομηχανικής ιστορίας,δεν συνδέεται με την υπάρχουσα δομή του,δεν λειτουργεί ο χώρος ολόκληρος,δεν έχει ουσιαστικά παραδοθεί στο κοινό.
Οι πλατείες Κύπρου,Αυγερινού,Νικάκη,αυτή έμπροσθεν του Μανωλοπούλειου,η Ανδριάρα παραμένουν κενές ανθρώπων.Δεν αποτελούν σημεία αναψυχής,έστω κι αν είναι μικρές σε μέγεθος.Ξεχασμένες στον χρόνο,παρατημένες,άθλιες.
Το αθλητικό και πολιτιστικό κέντρο Κούβελου,κλειστό,εγκαταλειμένο,κατεστραμένο,βρώμικο.Δεν ξέρουμε πότε και πως θα λειτουργήσει.
Το κολυμβητήριο κλειστό.Το κλειστό γήπεδο με σοβαρά προβλήματα,το στάδιο με μεγάλες ανάγκες.
Το παλαιό ινστιτούτο ΑΣΟ,κτίριο Σωσσίπολις,αναπαλαιώθηκε,δεν λειτούργησε,λεηλατήθηκε.Παραμένει κλειστό,δεν έχει ταυτότητα,δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει εκεί,αν και πότε.
Η έκταση σε συνέχεια του ινστιτούτου ΑΣΟ που ανήκει στην ΣΚΟΣ,στην είσοδο της πόλης.Έκταση που μισθώνεται για καλλιέργειες.Εντός πόλεως,τεράστια και χωράφι.Ενημερωτικά,όση είναι η έκταση του ΤΕΙ Καλαμάτας είναι και αυτή της ΣΚΟΣ.Μπορεί να αξιοποιηθεί με άλλο τρόπο πλην των καλλιεργειών; Άγνωστο.
Κάποτε υπήρξε μια δημοτική πινακοθήκη.Μικρή μεν,υπήρξε δε.Σήμερα δεν υπάρχει.
Υφίσταται ένα μικρό ιστορικό λαογραφικό ας το πούμε μουσείο στο δημοτικό μέγαρο.Υπάρχει ένα μουσείο της πόλεως του Πύργου με αναφορές στην ίδρυση της πόλης,την ιστορία της,τους λογοτέχνες και ποιητές της,στην σταφίδα,στην λαογραφία,στον τύπο,στην μουσική,στην βιομηχανική ακμή,στους πολιτικούς της,στους ήρωές της;Πως θα γνωρίσει κάποιος την πόλη όταν δεν υπάρχει ένας τέτοιος χώρος όπου θα έχουν συγκεντρωθεί όλα όσα την αποτελούν; Πως θα καταλάβει κάποιος που βρίσκεται και γιατί πρέπει να τον ενδιαφέρει αυτός ο τόπος;
‘Oλα λειτουργούν αποσπασματικά.Δεν υπάρχει καμία συνοχή.Δεν υπάρχει καμία «διαδρομή».Δεν είναι επισκέψιμη πόλη αυτή.Δεν μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέρον.Δεν μας σώζει το Μουσείο και η πλατεία.
Η πόλη δεν προκαλεί.Δεν έλκει,δεν γίνεται ποθητή.Αντίθετα απογοητεύει,απομακρύνει και απωθεί.
Δεν έχει βρει κανένα δρόμο προς το μέλλον παρά μόνο μονοπάτια.
Για όλα τα παραπάνω που δεν έχουν γίνει,γνωρίζω τις απαντήσεις.Δεν προλάβαμε,δεν μας έφτασαν τα χρήματα,δεν επαρκούσε το προσωπικό,δεν μας βοήθησαν στο υπουργείο,μας αδίκησαν,μας ξέχασαν.
Με όλα τα «δεν» έμαθε αυτός ο τόπος να ζει.
Κι εγώ,κι εσείς,με ένα δεν ξεκινάμε κάθε φράση μας.Δεν θα γίνουμε ποτέ καλύτεροι,δεν θα αναπτυχθούμε ποτέ,δεν θα φύγουν τα σκουπίδια ποτέ,δεν θα έχουμε δρόμο ποτέ,δεν θα έχουμε τρένο ποτέ,δεν θα έχουμε αεροδρόμιο ποτέ,δεν θα έχουμε πανεπιστήμιο ποτέ.
Θα έχουμε όμως ένα λεωφορείο.Στο θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος» η έμπνευση ήλθε απο την Γαλλική Συνοικία της Νέας Ορλεάνης, όπου υπήρχαν στην πραγµατικότητα λεωφορεία µε ονόµατα όπως «Πόθος» και «Νεκροταφεία» που υποδηλώνουν τη µετακίνηση από ένα µέρος σε ένα άλλο.
Αυτό το λεωφορείο πάει κι έρχεται στην πόλη μας πολλά χρόνια.Δεν ήρθε σήμερα και δεν θα φύγει αύριο.Εμείς είμαστε οι επιβάτες του.Το τι βλέπουμε από ψηλά ή τι αποφεύγουμε, ο καθένας το ξέρει ξεχωριστά.Κάποια στιγμή όμως ίσως θα πρέπει να ζητήσουμε από τον οδηγό να μας πάει κάπου αλλού.Εκεί που θα έχουμε πράγματι πρώτοι εμείς να δούμε ότι κάτι άλλαξε από το ίδιο συνηθισμένο δρομολόγιο.
Ως τότε νομίζω ότι θα επικαλούμαστε την πρωταγωνίστρια του έργου όπου λέει σε κάποια στιγμή «Πάντα εξαρτώμαι από την καλοσύνη των ξένων» μέχρι να νιώσουμε ότι δεν εξαρτώμαστε από κανέναν γιατί έχουμε δημιουργήσει αυτό που δεν είχαμε ποτέ.
