Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους …
Όταν αναφερόμαστε σε χημειοθεραπεία δεν μιλάμε για συνάχι….
Μιλάμε για καρκίνο
Όταν λοιπόν για κάποιον λόγο, κυρίως ελλείψει φαρμάκων, σε ένα Νοσοκομείο αναβάλλεται μια χημειοθεραπεία δεν έχει νόημα να κάνουμε θέμα την όποια ταλαιπωρία των ασθενών ….
Αυτή υπάρχει έτσι και αλλιώς αλλά δυστυχώς σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι αυτό το σημαίνων
Εστιάζοντας όμως το θέμα στην ταλαιπωρία δίνεται ένα πολύ λάθος μήνυμα
Το αν αυτό γίνεται εσκεμμένα ή μη είναι θέμα άλλης συζήτησης
Το τραγικό της περίπτωσης είναι ότι κάθε αναβολή χημειοθεραπείας φέρνει τον άρρωστο πιο κοντά στο φευγιό του …..
Αυτό για να το πούμε με κάπως ήπιο τρόπο για να μην μιλήσουμε για συγκεκαλυμμένη δολοφονία ….….
Το θέμα αυτό αποκτά τραγικές διαστάσεις όταν δυστυχώς δεν έχει γίνει μόνο μια φορά και δεν έχει γίνει μόνο σε ένα Νοσοκομείο …
Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις οι αρμόδιοι περιορίζονται σε κάποιες εξηγήσεις οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμιά πρακτική σημασία για ασθενείς που βιώνουν το πρόβλημα
Αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι η ζωή τους μετρά αντίστροφα και δε έχει καμιά μα καμιά σημασία αν φταίει το Νοσοκομείο η εταιρία και δεν ξέρω ποιος άλλος ….
Αν οι αρμόδιοι που διαχειρίζονται αυτά τα θέματα διαθέτουν μια ελάχιστη ευαισθησία θα πρέπει να πάρουν την πολιτική ευθύνη και να πάνε σπίτι τους….
Όχι ότι αυτό θα διαφοροποιούσε την κατάσταση αλλά θα άφηνε κάποια περιθώρια στον επόμενο να ασχοληθεί με το θέμα με κάπως περισσότερη σοβαρότητα ….
