Βουβή διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή για το Πάτρα – Πύργος από τρεις νέους από την Ηλεία
Σε βουβή διαμαρτυρία για τον δρόμο Πάτρα – Πύργος προχώρησε χθες στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, ο ζωγράφος από την Ανδραβίδα Δημήτρης Ρογγίτης, έχοντας στο πλευρό του την αδελφή του Γεωργία και την φίλη τους Ζωή Παπανικολάου.
Στη σελίδα του στο facebook ο Δημήτρης Ρογγίτης γράφει: « Το τελευταίο διάστημα μια σωρεία δυσάρεστων ειδήσεων κατακλείζει τις τοπικές εφημερίδες και τα ειδησιογραφικά σάιτς της Ηλείας και της Αχαΐας , με τις κοινοποιήσεις και τα οργισμένα σχόλια να πηγαίνουν και να έρχονται. Ευθύνες επιρρίπτονται σε αρμόδιους και αναρμόδιους αλλά κανένας δεν έχει το θάρρος να επωμιστεί το όνειδος των παραλείψεων του. Γιατί και οι παραλείψεις στοιχίζουν και στοιχίζουν ακριβά… Ένας δρόμος καρμανιόλα, αποθήκη πλέον ανθρωπίνων ψυχών. Τη στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα αυτοκινηστικά δυστυχήματα στοιχίζουν τη ζωή ελαχίστων ανθρώπων σε ένα έτος, ο απολογισμός μόνο της εθνικής Πατρών Πύργου ανέρχεται στον τραγικό αριθμό των 4 αδικοχαμένων ψυχών σε μόλις 40 μέρες. Το χάσμα δεν μπορεί προφανώς να οφείλεται μόνο στην διαφορά ποιότητας των δρόμων αλλά και στην ίδια την κυκλοφοριακή αγωγή ή μάλλον την έλλειψη αυτής στην Ελλάδα.
Ας πούμε ότι τα δυστυχήματα οφείλονται σε ένα κράμα και των δύο παραγόντων.
Ένας δρόμος, ένας εθνικός δρόμος τόσο πρόχειρος που ο προσδιορισμός εθνικός φαντάζει ειρωνικός. Κάθε “προσπάθεια” βελτίωσης του φαίνεται να προσκρούει σε παντός είδους οικονομικά συμφέροντα που συνοδεύουν ένα τόσο μεγάλο έργο. Κατακερματισμοί του δρόμου για περισσότερες εργολαβίες , εκπτώσεις από την εργολαβία, εκκρεμείς προσφυγές και το θρίλερ συνεχίζεται … Η έναρξη της κατασκευής του δρόμου απλώς αναβάλλεται εις το διηνεκές για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης, αφήνοντας το δρόμο επί σειρά ετών στην τύχη του και τους εποχούμενος σε αυτόν, έρμαια της τύχης αυτής. Οι ρυθμοί αυτοί αργοπορίας δεν μπορούν να γίνονται πλέον ανεκτοί από μια κοινωνία σε αναβρασμό, μια κοινωνία που συνεχίζει να θρηνεί νέα θύματα πριν στεγνώσει το αίμα των προηγούμενων… Γιατί καμιά διαδικασία, κανένας διαγωνισμός και καμιά ανάθεση δεν είναι σημαντικότεροι από την αμεσότητα μιας σωτηρίας επέμβασης, την οποία από ο, τι φαίνεται κάνεις δεν θέλει να επιχειρήσει. Πως γίνεται η ζυγαριά να τείνει προς τα οικονομικά συμφέροντα, εκτοπίζοντας από το ζύγι την ανθρώπινη ζωή;
Εν έτει 2020, είναι αδιανόητο να αισθάνεσαι τέτοια ανασφάλεια όταν οδηγείς σε έναν εθνικό δρόμο και σκέφτεσαι ότι μπορεί να είσαι εσύ το επόμενο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας.
Κάνεις δεν ζητά το παράλογο, την υπέρβαση. Το αίτημα όλων περιορίζεται σε μια επιτάχυνση της έναρξης του εγχειρήματος για την δημιουργία ενός δρόμου που να ανταποκρίνεται στα πρότυπα της εποχής του, ενός δρόμου που θα αποπνέει ασφάλεια, ενός κλειστού, καλά φωτισμένου αυτοκινητόδρομου , ενός δρόμου που έπρεπε αυτονόητα να υπάρχει ήδη.
Βέβαια και η απόκτηση οδικής παιδείας, κυκλοφοριακής αγωγής είναι κριτικής σημασίας αν θέλουμε να μειωθούν δραστικά τα δυστυχήματα. Η ευθύνη δεν μπορεί να επιρρίπτεται μονάχα στους άλλους. Πρέπει και οι ίδιοι να κάνουμε την ενδοσκόπηση μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη, ίσως μεγαλύτερη συζήτηση…
Φυσικά κάνεις δεν περιμένει να λυθεί το πρόβλημα εν μια νυκτί… Όλοι όμως έχουμε δικαίωμα να εξανισταμεθα, να ζητάμε μια οριστική λύση και μέχρι τότε μια προσωρινή προστασία για να βρει την πλήρη έκφανσή του το δικαίωμα μας.
Ως τότε λοιπόν, ας εντατικοποιηθεί η αστυνόμευση ή έστω ας βελτιωθεί η ποιότητα της, σε μια προσπάθεια αποτροπής περισσότερων ατυχημάτων, όσο και αν ξενίζει αυτό στον Έλληνα οδηγό…
Τέλος, ας θυμίσουμε στους ιθύνοντες ότι το αίμα είναι για να κυλά στις φλέβες μας, όχι να βάφει την άσφαλτο. Κανένα συμφέρον υπό το μανδύα του εθνικού συμφέροντος, δεν μπορεί να τίθεται πάνω από τις ζωές μας, το, άλλωστε, ύψιστο εθνικό συμφέρον. Φτάνει πια!».
