ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Β’ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ ΠΥΡΓΟΥ): Το Σάββατο το Ψυχοσάββατο προ των Πεντηκοστής

«Όλοι μας έχουμε στους ουρανούς αγγέλους, όμως χωρισμένοι ζούμε. Το Σάββατο που είναι των ψυχών, ας μην τους λησμονούμε. Ένα κερί και λίγο στάρι, λίγη ώρα θα μας πάρει τις ψυχές να θυμηθούμε τώρα χώρια τους που ζούμε… Προσευχή ψηλά να πούμε, για ανθρώπους που αγαπούμε για ψυχές που περιστέρια γίνανε μαζί μ’ αστέρια… Ν’ αγαλιάσσει η ψυχή τους, είναι η σκέψη μας, μαζί τους πάντα θα τους αγαπάμε και στο χωρισμό πονάμε».

Αγαπητοί μας μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς. Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας δηλ. ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους! Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός πρέπει να μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του, που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά επίσης να επιζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας μας γι’ αυτούς. Στο Δίπτυχο (χαρτάκι) που φέρνουμε μαζί με το πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία, πρέπει να αναγράφονται πάντα τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία και μνημονεύονται από τους Ιερείς.
Σε ετήσια βάση η Αγία Εκκλησία μας έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα, το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής. Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα: Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και την μακροθυμία Του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του! Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο προ της Πεντηκοστής, διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας μας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή! Μέσα στη μία Εκκλησία περιλαμβάνεται η Στρατευόμενη εδώ στη γη και η Θριαμβεύουσα στους Ουρανούς.

Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:
* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
* Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.
* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τους τιμήσει με τις ανάλογες ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.
Ο Θεός δεν περιορίζεται από τόπο και χρόνο. Γι’ Αυτόν είναι γνωστά και συνεχώς παρόντα όχι μόνο όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε στο παρόν, αλλά και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Ο Θεός έχει γραμμένες στο βιβλίο της αγάπης του και τις πράξεις που θα γίνουν στο μέλλον, άρα και τις προσευχές που αναπέμπουμε τώρα για πρόσωπα που έζησαν στο παρελθόν. Ως αιώνιος και πανταχού παρών ο πανάγαθος Κύριος μας Ιησούς Χριστός αγκαλιάζει με τη θεία του πρόνοια το άπειρο σύμπαν και τούς ατέρμονες αιώνες. Όλους τους ανθρώπους που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν τους νοιάζεται η αγάπη του «η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β´ Κορινθ. 5,14). Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους Ζωντανούς αλλά και τους Κεκοιμημένους μας!
«ΛΟΓΟΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ.
1) ΛΟΓΟΣ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ: Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους Θεοφώτιστους και Πνευματοφόρους Ιερούς Πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σε όλους τους Χριστιανικούς αιώνες, από την Αποστολική εποχή μέχρι σήμερα… Όσο για εκείνον τον φιλοτάραχο…, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι Κεκοιμημένοι ζουν! Και η επικοινωνία μας, μαζί τους δεν έχει διακοπεί! Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας Χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους «Κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν ΚΑΤΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΕΜΑΣ με τους δίκαιους ή τους άδικους.
2) ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς. Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους; Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της Προσευχής. Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μίας Εκκλησίας και του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.
Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης. Η αγάπη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Γι’ αυτό ο Θεός την δέχεται. Και γι’ αυτό την περιμένει! Η αγάπη για τους ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας είναι χρέος. Το πρώτο από όλα. Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή! Και αν έχει τόση μεγάλη σημασία η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων σε οποιαδήποτε προσευχή, πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει, όταν μνημονεύονται τα ονόματα στην ιερότερη προσευχή, στη Θεία Λειτουργία; Στη Θεία Λειτουργία ο Ιερέας επισφραγίζει τη μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων με τα λόγια: «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω αίματί Σου τω Αγίω».
3) (ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ)
Ένα σώμα είμαστε εμείς με τους κεκοιμημένους μας . Μία Εκκλησία είμαστε με τον ουρανό, με τους κεκοιμημένους μας. Εάν νοιώθουμε την ανάγκη ο ένας να μιλάει στον άλλον, ο ένας να φροντίζει για τον άλλον, καταλαβαίνετε πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι Κεκοιμημένοι να επικοινωνούμε μαζί τους; Οι κεκοιμημένοι μας παρακαλούν συνεχώς να έχουμε το νου μας σε αυτούς. Οι κεκοιμημένοι μας ζουν και μας κοιτάζουν να δουν εάν εμείς τους μνημονεύουμε. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αυτήν την επικοινωνία. Την προσευχή μας να την αναπέμπουμε και για αυτούς. Την ελπίδα μας στον Χριστό να την έχουμε και για αυτούς. Τις Λειτουργίες μας να τις κάνουμε και για αυτούς. Σαρανταλείτουργα να κάνουμε και για αυτούς, ελεημοσύνες, μνημόσυνα, τρισάγια. Όλα βοηθούν πραγματικά τους κεκοιμημένους μας. Όχι μόνο τους βοηθούν, αλλά είναι και δική μας επικοινωνία με όλον τον άλλο κόσμο, με τους αγγέλους και τους αγίους μας. Όταν εμείς τους θυμόμαστε και τους μνημονεύουμε, τότε εκείνοι αγάλλονται, χαίρονται, ελπίζουν, προσμένουν, προχωρούν συνεχώς προς την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, καλλιεργώντας μέσα τους την ελπίδα. Και όσοι από αυτούς δεν αντιδρούν, όσοι από αυτούς δεν απορρίπτουν τον Θεό εκεί πάνω, αυτοί όλο και περισσότερο τον πλησιάζουν και μας στέλνουν διαρκώς μηνύματα να τους μνημονεύουμε. Να ξέρατε πόση ευγνωμοσύνη μας χρωστούν και πόσο μας την ανταποδίδουν, όταν εμείς τους μνημονεύουμε!

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΦΙΛΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ. ΑΜΗΝ!
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ