ΙΝ Αγ. Σπυρίδωνος Πύργου: 11-12/12 εορτάζει η ενορία μας τον προστάτη της Αγ. Σπυρίδωνα

Μας αξιώνει η αγάπη του Θεού και πάλι εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, να εορτάσουμε την ιερή και σεβάσμια μνήμη του προστάτου της ενορίας μας Αγίου Σπυρίδωνος. Οι εορτές της Εκκλησίας μας δεν είναι για τον Χριστό, την Παναγία και του Αγίους μας αλλά για εμάς! Οι αρχαίοι πολύ σοφά έλεγαν: «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος», δηλαδή αν δεν εορτάζουμε, η ζωή μας μοιάζει με έναν ατέλειωτο μακρύ δρόμο που δεν συναντά κανείς ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστεί. Οι εορτές της Εκκλησίας μας αποτελούν σταθμούς πνευματικής αναψυχής. Ιδιαίτερα όμως στον Χριστιανισμό οι εορτές δεν είναι απλώς ανάπαυλα σωματική, αλλά είναι και αναψυχή πνευματική. Εορτάζουμε όχι για να ξεκουραστούμε, αλλά για να δώσουμε νόημα στην ζωή μας. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας προβάλλουν ως πυξίδες προσανατολισμού και πρότυπα στη ζωή μας, που χαράσσουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και όλοι εμείς, οι αγωνιζόμενοι Χριστιανοί, για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες των ημερών μας. Όχι με φανατισμούς και υπερβολές, όπως συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του Covid-19 από κάποιους…, αλλά με πολλή πίστη, προσευχή και μετάνοια, όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που κοσμούν τους Αγίους μας όπως τον Άγιο Σπυρίδωνα και τα οποία πρέπει να χαρακτηρίζουν όλους εμάς τους Χριστιανούς! Ο Άγιος Σπυρίδωνας άγγιξε τον Θεό και ο Θεός τον περιέβαλε στην αγκαλιά Του. Γι’ αυτό και τον δόξασε με την Αγιότητα. Ας αναθεωρήσουμε λοιπόν τη ζωή μας και ας επανέλθουμε στην παράδοση και την ευσέβεια των πατέρων μας, με την οποία εκείνοι ανδρώθηκαν και γαλουχήθηκαν. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε ευθύνη στον Κύριο να διακρατήσουμε ως τέλος την ορθή πίστη μας. Μην φοβηθούμε λοιπόν τι θα πουν. Ας πουν ό,τι θέλουν. Αυτό που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τι θα πει ο Θεός για εμάς!

Προσωπικότητα φωτεινή, μορφή οδηγητική, αληθινός κολοσσός αρετής και φυσιογνωμία παγκόσμια είναι αγαπητοί μας Χριστιανοί, ο Επίσκοπος της Τριμυθούντος, ο Άγιος Σπυρίδων ο προστάτης και έφορος της ενορίας μας. Η εξαγιασμένη ζωή του, πολλά μπορεί να δώσει και να διδάξει και σήμερα τον καθένα, που απροκατάληπτα θα θελήσει να σκύψει και να μελετήσει τη θαυμαστή ζωή του. Ανήκει στην Ιερή φάλαγγα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας των πρώτων αιώνων. Γεννήθηκε το 270 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-337) μ.Χ και του υιού του Κωνστάντιου (337-361) μ.Χ. Γενέθλια πατρίδα του ο Άγιος Σπυρίδων είχε όχι την Τριμυθούντα της Κύπρου, όπως γράφουν πολλοί και που σήμερα είναι ένα μικρό χωριό με το όνομα Τρεμετουσιά, αλλά την γειτονική της κωμόπολη Άσσια. Αυτό μας το λέγει ο Άγιος Τριφύλλιος, ο πρώτος Επίσκοπος της Λευκωσίας και μαθητής του Αγίου Σπυρίδωνος. «Ούτος ουν ο Άγιος Σπυρίδων αγροίκος μεν ην ειπείν κατά την ανατροφήν, εν χωρίω Ασκία καλουμένω γεννηθείς εις την Κυπρίων επαρχίαν». Το Χωριό Ασκία, είναι η γνωστή κωμόπολη της Άσσιας, που είναι κοντά στην Τριμυθούντα. «Αγροίκος» σημαίνει άνθρωπος απλοϊκός, άνθρωπος που δεν σπούδασε, δεν έμαθε να γράφει και να διαβάζει καλά. Άνθρωπος, όπως λέμε εμείς σήμερα του βουνού και του κάμπου. Άνθρωπος της υπαίθρου και τέτοιος πραγματικά ήταν ο Άγιος μας, ο προστάτης και έφορος της Ενορίας μας. Τέτοιοι ήταν και οι γονείς του. Άνθρωποι αγρότες , φτωχοί, αλλά πολύ ενάρετοι και πιστοί. Γι’ αυτό και το παιδί τους το ανέθρεψαν με προσοχή και φόβο Θεού. «Εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», όπως μας λέγει και ο Απόστολος Παύλος.

Γράμματα ο Άγιος Σπυρίδων δεν έμαθε πολλά. Ούτε φοίτησε βέβαια σε ανώτερες και ανώτατες Σχολές, όπως οι άλλοι μεγάλοι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας. Η Αγία Γραφή όμως, το βιβλίο του Θεού, ήταν ο καθημερινός κι αχώριστος σύντροφός του. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει με μας σήμερα. Όπου πήγαινε, μαζί του την έπαιρνε. Μαζί του στο σπίτι. Μαζί του και όταν οδηγούσε τα πρόβατα στη βοσκή, γιατί ως γνωστόν ήταν βοσκός. Μέσα στο σακίδιο του, την γνωστή κυπριακή Βούρκα στην οποία είχε βαλμένο το λιτό του γεύμα, είχε και το Ιερό Ευαγγέλιο. Εκεί στον κάμπο τον πλατύ, όταν τα πρόβατα βόσκανε, ο Άγιος Σπυρίδων καθισμένος κάτω από τον ίσκιο κάποιου δένδρου ή πάνω σε κάποιο ψήλωμα μελετούσε με ευφροσύνη τα λόγια του Θεού και σαν τον Δαβίδ έψαλλε και δοξολογούσε τα μεγαλεία του. Πολλές φορές ακόμη καλούσε κοντά του, τους άλλους βοσκούς και με στοργή και αγάπη παραδειγματική τους δίδασκε το νόμο του Θεού, κι αγωνιζόταν ώρες να οδηγήσει τις ψυχές τους στα χλοερά λιβάδια της χριστιανικής πίστης. Από τα πρώτα του βήματα το λουλούδι αυτό του Ουρανού και όργανο του Αγίου Πνεύματος φρόντιζε να σκορπίσει παντού της Ορθοδοξίας τα αρώματα. Κάθε μέρα που περνούσε, ο ζήλος του για τη σωτηρία των γύρω του, μα κι η αγάπη κι η ταπείνωση του τον ανέβαζε και σε ψηλότερες βαθμίδες αρετής και ηθικής τελειώσεως. Και γινόταν για τις δύσκολες ημέρες της εποχής του, εποχής σκληρών διωγμών και ειδωλολατρίας, πρότυπο θάρρους και Χριστιανικής ομολογίας. Στον διωγμό, που εξαπέλυσε ενάντια στους Χριστιανούς ο Μαξιμίνος (308-313) μ.Χ, συνελήφθη και ο Ιερός Σπυρίδων. Ο φλογερός κι υπέρμαχος της Χριστιανικής αλήθειας του Θεού Επίσκοπος Σπυρίδων δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Τα βασανιστήρια πολλά. Σ’ ένα απ’ αυτά όπως μας λέγει κάποιος συναξαριστής, είχε εξαρθρωθεί και το πόδι του κι είχε βλαφτεί και το ένα μάτι του Αγίου. Τους παλμούς της καρδιάς του και την αγάπη του όμως για τον Χριστό τίποτα δεν μπόρεσε να μειώσει. Μια ευφροσύνη πλημμύριζε ολόκληρο το είναι του, σαν σκεφτόταν ότι έπασχε για την πίστη στον Σωτήρα Χριστό. «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς». (Ρωμαίους η΄ 18), έλεγε κι επαναλάμβανε από μέσα του, σαν δεχόταν τα ραπίσματα και τους άλλους εξευτελισμούς.

Μα και στις ημέρες της ευτυχίας και της οικογενειακής θαλπωρής που απολάμβανε μετά την απελευθέρωσή του, που έγινε πιθανόν ύστερα από τη κυκλοφορία του διατάγματος των Μεδιολάνων, η φλόγα της πίστεώς του στον Χριστό έμεινε αμείωτη κι η αγάπη του πάντα υποδειγματική. Είπαμε στις ημέρες της οικογενειακής θαλπωρής, γιατί νέος ο Άγιος μας κατόπιν πιέσεως των γονέων του δημιούργησε οικογένεια. Δυστυχώς όμως πολύ νωρίς έχασε την προσφιλή του σύντροφο. Την κάλεσε ο Κύριος κοντά του. Έτσι ο Σπυρίδων έμεινε μόνος με συντροφιά τη χαριτωμένη κόρη του, την Ειρήνη του. Ο πόνος υπήρξε μεγάλος. Όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε. Τα λόγια του πολύαθλου Ιώβ ήταν πάντα στο στόμα του. «Ο Κύριος έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (Ιώβ α΄, 21). Παρηγοριά στη θλίψη του βρήκε πάλι στα λόγια του Θεού. Γιατί μόνο τα λόγια του Θεού τις στιγμές αυτές είναι ικανά να ξεκουράσουν ψυχικά τον άνθρωπό και να τον οδηγήσουν στη σωτηρία. Η καθομολογουμένη από όλους ευσέβεια κι η αρετή του κατέστησε τον Άγιο σεβαστό κι αγαπητό, όχι μονάχα στην πόλη του, μα και στα γύρω χωριά. Σ’ αυτόν έβρισκαν καταφύγιο οι δυστυχισμένοι. Αυτόν είχαν προστάτη οι πονεμένοι. Αυτόν έβλεπαν πατέρα τα ορφανά. Σε κάθε ανάγκη σ’ αυτόν κατέφευγαν όλοι, γιατί στο πρόσωπο του Αγίου Σπυρίδωνος, ήταν βέβαιοι πως θα βρίσκανε αυτό που ήθελαν, αυτό που ποθούσαν. Την παρηγοριά και την ανακούφιση.

Έτσι, όταν κάποτε πέθανε ο Ιερέας της περιοχής εκείνης, μικροί και μεγάλοι με ένα στόμα κάλεσαν τον Σπυρίδωνα και τον έπεισαν να χειροτονηθεί ποιμένας των ψυχών τους. Αργότερα και ο Ιερός Κλήρος της περιοχής εκείνης. Και από την θέση αυτή τίμησε και δόξασε τον Θεόν, όσο κανένας άλλος ο απλοϊκός αυτός βοσκός. Τον τίμησε και τον δόξασε, γιατί ήταν ο πράος και ταπεινός. Τα λόγια του Θείου Διδασκάλου «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. Ια΄ 29) ήταν για αυτόν σύνθημα ζωής, ήταν καθημερινό βίωμα. Ο Άγιος Σπυρίδων ήταν ακόμη η προσωποποίηση της αγάπης και της καλοσύνης. Η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή για κάθε ξένο και περαστικό, και για κάθε οδοιπόρο. Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «την φιλοξενίαν διώκετε», ήταν γι’ αυτόν τρόπος ζωής. Ο Άγιος αγαπούσε τον κάθε άνθρωπο. Όποιος έρχονταν σπίτι του έπρεπε να ξεκουραστεί, να διανυκτερεύσει να φάει να πιει. Πολλές φορές ο ίδιος ο Επίσκοπος μιμούμενος τον Κύριο μας, έφερνε νερό και έπλενε με αγάπη τα πόδια των κουρασμένων στρατοκόπων για να τους ξεκουράσει. Σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του ο ταπεινός και πράος εκπρόσωπος της νέας πίστεως ήταν ο γνήσιος ακόλουθος Εκείνου, που ήταν και είναι « η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Η Αγιότητά του υπήρξε θαυμαστή. Γι’ αυτό και ο Πανάγαθος Θεός πλούσια τον αντάμειψε από τον καιρό που ήταν ακόμη στη ζωή. Άπειρα είναι τα θαύματα που έκαμε με τη βοήθεια του Χριστού. Θαύματα μεγάλα, αναμφισβήτητα, συγκινητικά. Δίκαια η Εκκλησία μας του έδωκε την προσωνυμία του Θαυματουργού. Μερικά από τα θαύματα θα αναφέρουμε και παρακάτω αγαπητοί μας Χριστιανοί. Αξίζει να δούμε και να γνωρίσουμε όλοι και μάλιστα εμείς που εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την Ιερή μνήμη Του στην ενορία μας, πόσο χαριτώνει ο Κύριος εκείνους, που με σταθερότητα κι ειλικρίνεια αληθινή του δίδουν την καρδιά τους.

Ήρθε όμως ο καιρός που η ευλογημένη αυτή ζωή της πραότητας και ταπεινοφροσύνης, της αγάπης και καλοσύνης να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο και να μεταβεί στο ουράνιο σκήνωμα του Θεού, για να συνεχίσει εκεί τις διακονίες του. Αυτό έγινε με τον θάνατο του Αγίου, την 12η Δεκεμβρίου του 348 μ.Χ, στην Επισκοπή του, την Τριμυθούντα. Έφυγε ο Καλός Ποιμήν σε ηλικία 78 ετών. Έφυγε από το ποίμνιό του. Όμως η αγάπη και το ενδιαφέρον του για τα λογικά του πρόβατα του Χριστού, που ζητάνε τις μεσιτείες και τις πρεσβείες του προς τον Κύριο, δεν σταμάτησαν. Συνεχίζονται ως σήμερα. Και θα συνεχίζονται όσο θέλει ο Θεός. Τα πνευματικά του παιδιά θρήνησαν για πολύ καιρό την κοίμησή του. Το λείψανό του στην ανακομιδή που έγινε μετά από πολλά χρόνια είχε μείνει άφθαρτο και ευωδίαζε. Για αυτό και οι κάτοικοι της προνομιούχου Πόλεως της Τριμυθούντας, που τον είχαν ποιμένα ψυχών, το έβαλαν σε μία μαρμάρινη λάρνακα, που έστησαν δίπλα στην είσοδο του Ιερού Ναού, για να είναι προσκύνημα των πιστών. Η λάρνακα βρίσκεται ακόμη στο ίδιο μέρος αλλά χωρίς τον πολύτιμο θησαυρό χωρίς, το Άγιο Λείψανο. Όταν άρχισαν οι Αραβικές επιδρομές και οι επιδρομές των Σαρακηνών το (648) μ.Χ. Το Ιερό Λείψανο για λόγους ασφαλείας μεταφέρθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Β΄ στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί λίγο καιρό πριν να πέσει η Βασιλίδα των Πόλεων στα χέρια των Τούρκων, ένας Ιερέας που ονομάζονταν Γρηγόριος Πολύευκτος, το πήρε από τον Ιερό Ναό που φυλασσόταν μαζί με το Ιερό Λείψανο της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας της Αυγούστας και τα μετέφερε μέσον της Θράκης, Μακεδονίας και Σερβίας στην Παραμυθιά της Ηπείρου και ύστερα στην Νήσο της Κέρκυρας περί το 1460 μ.Χ. Επί τρία ολόκληρα χρόνια ο ευλαβής εκείνος Ιερέας περιπλανιόταν από τόπο σε τόπο μέχρις να φθάσει στην Κέρκυρα. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα τα δύο λείψανα τα είχε κρυμμένα σε δύο σακιά με άχυρα για τα οποία, σαν τον ρωτούσε κανείς έλεγε, πως τα άχυρα εκείνα ήταν τροφή για τα ζώα του. Με πίστη βαθιά κάθε φορά κι ευλάβεια συγκινητική τρέχει ο κόσμος έκτοτε στη χάρη του, να προσκυνήσει το Άγιο Λείψανό του και με δάκρυα να ζητήσει τη μεσιτεία Του. Ευχαριστούμε το καύχημα της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Σπυρίδωνα διότι κυρίως με την στάση του στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια το 325 μ.Χ. διακράτησε την πίστη την Ορθόδοξη, την οποία και εμείς πρέπει να την μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας και να τον δοξάζουμε, καθώς επίσης με όλους του Αγίους και Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, που μας διασώζουν μέχρι και σήμερα ανόθευτη αυτή την αλήθεια της πίστεως και μας οδηγούν στο μοναδικό λιμάνι της ζωής που είναι η αγκαλιά του Θεού!

Μέγας Αναστάσιμος Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασιών και Θείου Κηρύγματος, υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ωλένης Κ.Κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.

Τέλεση Ακολουθίας Όρθρου μετ’ αρτοκλασιών και εν συνεχεία Αναστάσιμη Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, υπό του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου και Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Ημών Π. ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ο οποίος θα κηρύξει και τον Θείον Λόγον. 5:00-6:Ο0 Μ.Μ. Παρακλητικός Κανών του Αγίου Σπυρίδωνος.

(ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΛΟΥΝ)