Κορωνοιός- Συνέπειες από τα κλειστά σχολεία: Φοβίες σε μικρά παιδιά, έλλειψη κινήτρων στους εφήβους
Αντιμέτωποι με τη μεγάλη πρόκληση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που έχει αφήσει στις ψυχές των μαθητών η πανδημία, αλλά και η 6μηνη αποχή από το σχολείο βρίσκονται από σήμερα δάσκαλοι και καθηγητές. Το κουδούνι χτύπησε σήμερα ξανά ύστερα από μήνες τηλεκπαίδευσης με τους μαθητές να περνούν για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολύ καιρό το κατώφλι των σχολείων τους με εξαίρεση όσους φοιτούν στο Λύκειο, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει τη δια ζώσης εκπαίδευση δύο εβδομάδες πριν τις διακοπές του Πάσχα.
Μεγαλύτερη είναι όμως η πρόκληση για τα παιδιά, τα οποία αντιμετώπιζαν ήδη προβλήματα και ενώ σε πολλές περιπτώσεις η κατάστασή τους είχε βελτιωθεί θεαματικά, υπήρξε μία σοβαρότατη παλινδρόμηση.
Ο φόβος για την ασθένεια μάλιστα έχει οδηγήσει κάποια παιδιά στο να επιδιώκουν την απομόνωση, να τα τρομάζει η επαφή: «Ειδαμε περιπτώσεις οικογενειών που αποφάσισαν κάνοντας ένα self test να βρεθούν με ακόμα μία φιλική τους οικογένεια με παιδιά, αλλά ήρθαν αντιμέτωπες με τη σθεναρή αντίδραση των παιδιών τους να ακολουθήσουν και έναν έντονο πανικό. Τα συμπτώματα μάλιστα ήταν τόσο έντονα που ορισμένα απ΄αυτά τα παιδιά χρειάστηκε να εξεταστούν από παιδοψυχίατρο ή ακόμα και να πάρουν φαρμακευτική αγωγή, γεγονός ιδιαίτερα ασυνήθιστο σε αυτές τις ηλικίες υπό κανονικές συνθήκες».
Πιο εύκολα διαχειρίσιμη ήταν η ανησυχία για την υγειονομική κατάσταση από τους εφήβους, καθώς, όπως σημειώνει η κυρία Πασλίδου «τα μεγαλύτερα παιδιά εκδήλωσαν λιγότερη προσκόλληση και φόβο. Τα παιδιά μετά τα 14 φάνηκαν πιο έτοιμα να ξαναβρεθούν με τους φίλους τους, να μη χάσουν την καθημερινότητά τους. Ηρθαν όμως αντιμέτωπα με άλλα ζητήματα. Παρατηρούμε μια τάση εγκατάλειψης των στόχων τους, μία έλλειψη κινητρου, μία παραίτηση και μειωμένη διάθεση. Συμπτώματα που καμιά φορά μεταφράζονται από τους γονείς ως τεμπελιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αναβλητικότητα λόγω της κατάστασης. Πλέον φοβούνται περισσότερο την αποτυχία και τείνουν να δεσμεύονται λιγότερο».
Σύμφωνα με την ίδια, χαρακτηριστικό της εποχής δεν είναι τόσο η αύξηση των παιδιών που αναζητούν βοήθεια από ειδικό, όσο η έντονη συμπτωματολογία.
Σημαντικός ήταν και ο ρόλος της οικογένειας, όπως επισημαίνουν οι ψυχολόγοι τονίζοντας πως όσο πιο φοβικοί και αγχώδεις ήταν οι γονείς για την πανδημία τόσο περισσότερο επηρεάζονταν τα παιδιά τους.
«Οσο πιο κατατοπιστικοί, ενημερωτικοί και λιγότερο φοβικοί ήταν οι γονείς, τόσο καλύτερα διαχειρίζονταν την κατάσταση και τα παιδιά. Η υπερβολή πάντα τρομάζει αυτες τις ηλικίες. Τα μέτρα προστασίας, οι μάσκες, τα αντισηπτικά έβαλαν τα παιδιά σε μια άγνωστη διαδικασία. Είδαμε περιπτώσεις παιδιών που ήταν τόσο φοβισμένα που αρνούνταν να βγάλουν τη μάσκα τους», σημειώνει η ψυχολόγος, Νέλλη Θεοδοσίου.
Σύμφωνα με την κυρία Θεοδοσίου, πάντως, υπάρχει και μία μερίδα μαθητών που δε θέλουν να επιστρέψουν στο σχολείο: «Πρόκειται για τα παιδιά που δεν έχουν καλή σχέση με τους συμμαθητές τους, που είναι πιο δειλά, αποσυρμένα».
ethnos.gr
